Her şey Daisy adında perinin ortaya çıkması ile başlar. Küçük Hoshimiya Eiji’nin karşısına çıkan Daisy, ona ne dilediğini sorar. Dileğine göre Daisy, Eiji’yi “Order” adı verilen gücü bahşedecek ve Eiji bir Order kullanıcısı olacaktır. Eiji ne diler bilinmez ama dilekten sonra tüm dünya altüst olur ve milyonlarca insan ölür. Geriye kalanlar bu olaya “Büyük Yıkım” adını verir ve sebepleri hala tam olarak bilinmemektedir.

Olaylar on sene sonrasında devam etmektedir. Artık liseye giden Eiji net hatırlayamamakla birlikte dünyanın sonunu kendisinin getirdiğinin kanaatindedir. Lakin buna fazla da kafasını takmaz çünkü tek endişe kaynağı hasta olan küçük kız kardeşidir. Bu arada, Eiji dışında da Order kullanıcılarının varlığı sır değildir ve halk tarafından şeytani bulundukları için hoş karşılanmazlar. Çok geçmeden Eiji de kendi gücünün farkına varır çünkü peşinde birileri vardır. Bizlere sunulan on bölüm boyunca Eiji’nin gücünü keşfetmesi ve hayatta kalmaya çalışması gözler önüne serilir. Elbette en büyük muamma: Dünyanın sonunu gerçekten Eiji mi getirmiştir?

Big Order’in içeriği için yüksek potansiyele sahipmiş diyebilirim. “Miş” diyorum çünkü engin içeriğine rağmen ortada elle tutulur bir şey yok. Düşünsenize; dünya üzerinde dilekler gerçek oluyor ve herkes farklı şeyler dileyerek, hayal gücüne göre adeta süper kahraman ve süper kötüler dünyası oluşuyor. Bir nevi Marvel evreni gibi:) Gelgelelim animede Eiji’nin giderek daha korkak bir karaktere dönüşerek hayattı kalmaya çalışması ve gücüyle her bölüm farklı bir rakibi alt etmesi dışında elle tutulacak bir şey yok. Pardon var: Fan servisliği. Animede günümüz birçok animesinde olduğu gibi “göze hitap” yine es geçilmemiş hatta kimi zaman fazla fazla kullanılmış. Özellikle banyo sahnesi benim açımdan haddini aşmış bir sahne diyebilirim. Sonuçta bu anime ecchi veya hentai değil. Bu kadar açık görsele ne gerek vardı?

Animenin içeriği dediğim gibi tatmin etmiyor. Boşa akan enerji gibi eldeki zengin kaynak herhangi bir noktaya ulaşmıyor. Ayrıca Big Order bana acayip bir şekilde Mirai Nikki’yi hatırlattı. Bunun sebebi de ana karakter Eiji ve Kurenai Rin adındaki karakter. Öncelikle bizlere ağırbaşlı ve kız kardeşi dışında dünya yansa umurumda olmaz olarak tanıtılan Eiji bölümler ilerledikçe adeta Mirai Nikki’deki Yuki’ye dönüşüyor. Cesaretini zar zor toplayan, korkak, çekingen bir görünüm sergiliyor. Rin ise zaten bildiğiniz Yuno. Yani bir saç tipini, rengini değiştirin ama değil mi? Daha ilk saniyede Yuno değil mi bu deyiverdim ve davranışları, elinde bıçak tutuşu ile hemen hiçbir farkı yok. Son olarak Eiji gücünü kullandıkça da aklıma Ajin geldi. O da neredeyse birebir kopya gibi. Anlayacağınız, hem eldeki malzeme kullanılamamış hem de Yuno başta olmak üzere bol bol “alıntı” yapılmış.

Big Order ilk olarak 2015 yılında bir OVA bölümü ile karşımıza çıktı. Ardından anime uyarlaması gelen serinin mangası ise eylül ayı itibariyle sona ermiş durumda. Yönetmen Nobuharu Kamanaka için alanında toy desem yeridir çünkü Dedektif Conan’ın 12. OVA’sı dışında başka bir yönetmenlik deneyimi yok. Yapımcı stüdyo Asread’ten ise birçok başarılı anime karşımıza çıktı. Bilin bakalım bunlardan bir tanesi hangisi? Evet, Mirai Nikki:) İki anime birbirine benzemekle kalmıyor, aynı zamanda yapımcıları da aynı anime stüdyosu.

Big Order’in çizimleri genel itibariyle başarılı. Zaten tarz olarak Asread’in elinden çıkan animeler birbirine benzer ve kaliteden ödün vermiyorlar. Gerektiğinde kan kullanılmaktan geri durulmamış ve kullanılan mimiklerle Eiji ile Yuki’nin veya Rin ile Yuno’nun benzerliği bir kez daha gözler önüne serilmiş. Animenin müzikleri içeriğine uygun. Fazla hareketli değil, uykuya sokacak şekilde de değil. Daha çok gerilimli tonlamalar o anki ambiyansı tamamlıyor. Müziklerden sorumlu kişi ise bir Amerikalı: Evan Call. Çeşitli animelere besteler hazırlayan Call, Big Order’da da görevini layığı ile yerine getirmiş.

Big Order için potansiyeli boşa harcanmış dedik, başka animelere çok benziyor dedik. Peki, hiç mi iyi yanı yok? Her ne kadar Eiji bir aksiyon adamı olmasa da hareketli ve gerilimli sahneler gayet başarılı. İdare eder bir sona da sahip anime. En azından kafamızdaki soru işaretleri kalkıyor. Demeye çalıştığım şu; anime gördüğüm en iyi animelerden olmayabilir lakin en kötülerinden de değil. Sevebilirsiniz, sevmeyebilirsiniz ama izlenmek için bir şansı da hak ediyor.