Jinta Yadomi, kendini okula dahi gitmeyecek kadar dış dünyadan soyutlamış halde eve kapatmış bir gençtir. Oldukça sıcak bir günde, Jinta’nın yıllar önce ölmüş olan çocukluk arkadaşı Meiko “Menma” Honma, Jinta’nın deyimiyle bir yaz buhranı olarak belirir ve yarım kalmış dileğini gerçekleştirmek için geri döndüğünü söyler. İlk başlarda, Jinta bu sıra dışı olayı yaz sıcağı sebebiyle gördüğü bir halüsinasyon olarak değerlendirse de, zamanın geçmesiyle gördüğünün gerçekten Menma’nın hayaleti olduğuna inanır.

Yılların geçmesiyle Jinta ve çocukluk arkadaşları da birbirleriyle olan ilişkilerini yok saymaya başlayıp birbirlerinden uzaklaşmışlardır. Ama son gelişmelerin ardından bir kez daha toplanan grup, Menma’nın ruhunu huzura kavuşturmak adına birlikte hareket etmeye başlar. Zamanın bastırdığı pişmanlık ve acılar tekrardan ortaya çıkarken, hem Menma’ya hem de kendilerine yardım edecek kuvveti bulabilecekler midir?

Karakter Gelişimleri İyi Kurgulanmış

İzlemeden önce henüz seriyi araştırırken karşılaştığım yorumlar, beni nasıl bir seriyle karşılaşacağım konusunda ikna etmeyi başarmıştı. ‘Byosoku 5 Centimeter’ gibi Makoto Shinkai imzası olan filmlerden kendini yeni kurtarmış biri olarak saf dram türünde bir çalışmayı kaldıramayıp sağlıklı eleştiriler yapmakta zorlanacağımı düşünsem de başladım izlemeye.

Seride işlenmiş olan konudan da fark edileceği üzere çok fazla kullanılmasının sonucunda bir tip haline gelmiş olan tsundere varyasyonları bolca gözlemlenebiliyor. Son yıllarda çıkan çoğu animede farklı şekilde tasarlanıp dikkatli bakıldığında aynı özellikleri taşıyan birçok başarısız denemeler mevcut. Anohana’yı farklı kılan etmen ise ilk bölümlerde gösterilen sinir bozucu kişiliklere sahip tiplerin serinin sonunda izleyici tarafından benimsenmiş karakterlere dönüşüyor olması. Kötü gösterilen kişilikler adına planlanan karakter gelişimlerinin erkenden başlaması ise halihazırda kısa bir serinin riske girmemesi için iyi bir tercih olmuş. Ayrıca Anohana, özellikle serinin ikinci yarısından itibaren dram türünün sınırlarını zorlayan sahneler içerse de ilk zamanlarda seyirciyi alıştırmak adına mizahi amaçla yapılan WcDonald, Nokemon, Dojimon gibi göndermeleri yapımın akışını bozmadan doğru yerlerde kullanarak karakterleri yüzeysel bir halde tanıtma sürecini de çok iyi değerlendirmiş

Zaman geçtikçe her karakterin taşıdığı pişmanlıklar ve baş etmek için uğraştığı acıların ortaya çıkması itibariyle yaşanan olaylar son derece agresif bir şekilde ekrana yansıtılmış. Sadece serinin başkahramanlarından Jinta değil, geçmişte Menma’nın ölümüyle dağılan diğer grup üyeleri de kendi içlerinde kaybolmuş durumda. Menma’nın ortaya çıkması ise Jinta ve diğerleri için dışavuruma sebep olur. Biri “En platonik benim!” diyerek kendisini derse verir, diğeri peruk takıp “Ben Menma’yım!” diye ormanda koşar… Anohana, tarafsız bir gözle bakıldığında birkaç ilginç sahneye ev sahipliği yapsa da ölen bir arkadaşın geri de bıraktığı suçluluk hissini anlatmak için her karakterin bir kırılma anı olduğunu göstererek başarılı bir kurguya sahip olduğunu kanıtladı.

Herkesin Derdi Kendine (?)

Oldukça kaliteli bir seri olmasına rağmen Anohana’yı benim gözümde mükemmellikten uzaklaştıran faktörlerden biri, aynı zamanda animenin üstlendiği yegane risk olma niteliğini de taşıyor. Bu denli kısa bir seri için izleyici nazarında oluşturulan çok sayıda bilinmezliğin son bölümde yaşanan duygu yoğunluğuyla es geçilmesi, iyi bir karar olmamış. Karakterlerin kişisel sorunlarının neredeyse hepsi aşkı konu alıyor.

Paragrafın sonrası spoiler içermektedir. Jinta, Menma’yı; Anaru, Jinta’yı; Chiriko, Yukiatsu’yu; Yukiatsu, Menma’yı; Sonra herkes Menma’yı sevdiğini söylüyor. Son bölümde Menma’nın ortadan kaybolmasının ardından da anime sona eriyor. İzleyiciye aktarılan ilişkilerin sonuca nasıl bağlandığı ile ilgili finalin ardından gösterilen ve söz konusu ilişkileri destekleyen birkaç ara sahne ile çocukken üs olarak belirledikleri eve kazınmış olan ‘Süper Barış Avcıları’ yazısına, Menma tarafından eklenmiş ‘… her zaman arkadaştır’ bölümü dışında yorumlanabilecek bir kanıt verilmemiş olması ucu açık bırakılan sonun zorlama görünmesine yol açıyor. Her şeye rağmen bir anime izleyicisi olarak izlediğim sırada, bahsi geçen detaylar Anohana’yı beğenmeme engel olmadı.

Animeyi bağımsız bir şekilde, sanatsal yönden değerlendirecek olursak çok başarılı olduğunu söyleyebilirim. Başta kendini birçok projede defalarca kanıtlamış seslendirme sanatçılarının performansları olmak üzere açılış müziği Aoi Shiori ve özellikle beğendiğim kapanış müziği Secret Base, yapımın kalitesini arttıran unsurlardan sadece birkaçı. Seri boyunca çizimlerde, canlı renklerin tercih edilmesi de iyi düşünülen detaylardan biri olmuş

Sonuç olarak kaliteli bir temayı iyi bir şekilde izleyiciye aktarmayı başaran Anohana, özgün konu işleyişinin yanı sıra çizimleri ve müzikleriyle de beğenimi kazanmış. Dram türünde kaliteli bir anime arayanlara tavsiye edebileceğim bir seri haline gelmiştir.

*Ano Hi Mita Hana no Namae wo Bokutachi wa Mada Shiranai.