Divinity: Original Sin

Bu yıl övüle övüle bitirilemeyen oyunlar liginde başı çekiyordu Divinity: Original Sin! Serinin bu beşinci oyunu, yaz aylarında gündemimize adeta bomba gibi düştü!

İlk olarak 2012 yılında Kickstarter sayesinde parsayı toparlamaya başlayan oyun, bir online fonlama rekoruna imza atarak 1 milyon dolar gibisinden kallavi bir bağış topladı. Eh! Bağış meblağı büyük olunca yapımcılar da bu fırsatı sonuna kadar değerlendirerek, oyunu sıkı bir yapım sürecinde masaya yatırdılar.

Ortaya çıkan sonuç, kesinlikle bir bağımsız oyunda karşımıza çıkabilecek en eğlenceli sıra tabanlı RPG sistemiydi. Oyuncuya tanıdığı özgürlük ile bağımsız RPG kulvarında çığır açan Divinity: Original Sin, yılın en fazla özenilmiş video oyun işçiliğine sahipti.

Never Alone

Yılın en dokunaklı indie hadisesine de Upper One Games imza attı. Nuna isimli küçük bir Inupiaq kızı ve onun kar tilkisinin atıldığı bu fazlasıyla soğuk macera; bağımsız oyunlar arasında ilah ad edilen Limbo’nun işleyişine ve Bastion’ın keyifli hikâye anlatım biçimine sahipti. Bütün öyküyü bir Inupiaq arifinin ağzından, hem de orijinal dilde dinlemek, oyunu kalplerimizde çok daha özel bir yere yerleştirdi.

Yılın son dakika gollerinden biri olan Never Alone, hem masalsı hem de kasvetli atmosferiyle, bir indie oyununda aradığımız hemen hemen bütün özelliklere sahipti. Dingin, vurucu ve çarpıcı… Bir oyun sever daha ne isteyebilir ki?

Outland

Housemarque’un alametifarikasını her ne kadar Ubisoft kanatları altında dağıtsa da, bu özelliğinin Outland’e zarar verdiğini iddia edemeyiz.

Hem karanlık hem de aydınlık güçlerin birbirinin içine girdiği, ilginç bir evrende geçiyor oyunumuz. Her iki tarafın gücünü de evirip çevirebilen ana karakterimizin, bu yeteneğinden beslenen oynanış biçimi, belki bu gün şartları düşünüldüğünde öyle aman aman yaratıcı sayılmaz ama bir noktaya kadar gerçekten de eğlenceli. Karanlığı temsil eden kırmızı güçler ile aydınlığı temsil eden mavi güçleri kullanma biçimimiz açısından, geçtiğimiz yılın eğlenceli indiecanlarından biri olan Nihilumbra’yı anımsatıyor Outland… Bu iki gücün kullanılış biçimi de yeni bulmacaları çözmemizi sağlıyor.

Oyun bir süre sonra tekdüze bir hal alsa da, 90’lı yıllarda arcade makinelerinin başında ter akıttığımız o kadim günlerden bu yana karşılaştığımız en eğlenceli boss dövüşleri için bile yılın en iyileri arasına adını altın harflerle yazdırabilir.

The Forest

Güncelleme manyağına dönüşse de, her güncellemesiyle birlikte bağırlara biraz daha bastığımız bir hayatta kalma serüveniydi The Forest…

Endnight Games’in hayatımıza soktuğu oyun, aynı zamanda yılın en çok merak edilen bağımsız ürünlerinden biriydi. Talihsiz bir uçak kazasının ardından, ıssız bir adada hayata tutunma çabamız, kimi zaman çetin hava şartları kimi zaman da etimizden et koparmak isteyen yamyamların müdahalesiyle sekteye uğruyordu.

Hayatta kalma pratiklerini en işler biçimde içeriğine taşıyan oyun, Cast Away ve Lost gibi örneklerin, birebir uygulamalı simülasyonu niteliği taşıyordu adeta!

This War of Mine

Bu yıl, savaşı en çarpıcı haliyle monitörlerimize taşıyan oyunlar açısından da zengin bir yıl yaşadık. Silahı ve silahlanmayı kutsayan milyon dolarlık ağabeylerinin aksine; savaşın ortasında kaldıkları halde yaşama tutunmaktan vaz geçmeyen sivillerin ağzından okunan anti – savaş şiiri kıvamındaki This War Of Mine; yılın en etkileyici oyunlarından biriydi. Üstelik katiyen didaktik olma gibi bir sevimsizliğin pençesine de düşmüyordu!

Savaşın, namlunun ucundaki tarafına eğilen This War of Mine; diğer hayatta kalma pratiği barındıran örneklerin aksine; ateş hattında mahsur kalan sivil bir grubu, savaşın ortasından canlı kurtarma çabasını konu alıyordu. Hem karanlık ve klostrofobi coşturan atmosferi hem de beyin kıvrımlarımıza hareket katan oynanışıyla, daha dünden bu listedeki yerini rezerve etmişti.