Yamato, Vergil’e babası Sparda’dan miras kalan katana. Vergil kendi Demonic ve Angelic güçlerini Yamato yolu ile kanalize ederek kullanabiliyor. Orijinal Yamato’ya kıyasla yeni kılıç biraz daha kısa ve sageo’ya sahip değil, kabzası ve kını ise simsiyah. Vergil kılıcı savaşmıyorken baston olarak, savaş sırasında ise Iado stiline uygun olarak kullanıyor.

Ebony & Ivory, Dante’nin yanından ayırmadığı silahları. Silahlar isimlerini renklerinden alıyorlar. Ebony, simsiyah; Ivory ise fildişi renginde. Aslında pek de ölümcül silahlar değiller. Ancak Dante’nin gelişmiş el çabukluğu sayesinde tetikleri seri bir şekilde çekebilmesi bu silahları özel kılıyor.

Cadı kızımız, Kat.

Dövüş sistemi, bazen kamera açılarından ötürü çok saçma bir hal alsa da oldukça seri. “Şunu keseyim, şunu da keseyim, ay ay dur şunu da – KESTİM!” diye alıp başını giden combolar ile keyfinizi yerinde tutuyor. Atak sırasında eliniz bir süre sonra da silahlar arasında geçiş yapmaya alışıyor. Böylece daha seri combolar ile dövüşünüzü şenlendirip daha az hasar alarak hayatta kalmayı başarabiliyorsunuz.

Yavaş yavaş sona gelmişken Vergil ile ilgili eklemek istediğim bir şey var. Dante’nin tasarımı konusunda bir hayli büyük değişikliklere gidilmiş olsa bile Vergil’in dış görünüşünde eskiye sadık kalınmış nedense. Herhalde kötü adam hissiyatını o yahşi bakışlara sığdırabildiklerinden olsa gerek.

Yeni Dante’nin eski Dante ile boy ölçüşemeyeceğinin farkındayım. Eski Dante kadar görmüş geçirmiş değil ne de olsa. Partilerden partilere akan, ay aman sarhoş olayım, karıya kıza akayım ortam adamı toy bir ergen daha. Eğer hikayeyi devam ettirmeye karar verirlerse tabi, karakter gelişimine oldukça açık. Kayıpları, acıları ve bunların kişiliğine yansımaları ile ne hale gelebileceğini merak ediyor insan.

Aynı şekilde ilk oyundan dördüncü oyuna kadar da, oyunlarda kullanılan renk paletinde daha parlak renkler kullanma hevesi, beşinci oyunda da kendini gösteriyor. Dolayısıyla, “Eski oyunlar ne kadar güzeldi, cehennem havasını veriyordu. Şimdi Jelibon ayıcıklar ile oynuyormuşuz gibi, değil mi?” diyenlere gelsin bu açıklama da.

Ayrıca, oyunun sonunda Vergil’in Dante ile olan savaşından sonra Vergil’e ne olduğunu anlatan bir epilogue DLC mevcut; Vergil’s Downfall.

DmC: Devil May Cry’ın müzikleri ise oyun ile şahane bir uyum içerisinde. Özellikle devasa bir ekranın içerisine zıplayıp da AHTIS IHTIS müzikler ile iblis kesmek, stresli bir günün ardından nasıl rahatlatıyor tarifi namümkün. Müzik listesi için;

Özet olarak DmC: Devil May Cry alışageldiğimiz evrenden oldukça farklı olsa da, yeniden yapılmış bir oyun ve evren bazında beni tatmin etti. Bir takım eksikleri, keşke şöyle olmasaymış da böyle olsaymış dedirten yerleri de var. Ve neden hala daha şeytanın da ağlayabildiğini çözemedim.

Ama sonuç itibari ile Dante, kimi kandırıyoruz ki? İçten içe de çok sevdik. İyi oyunlar!