Fikir güzel kabul etmek lazım, ancak eleştirilen nokta leveling sisteminin abukluğu Elder Scrolls oyunlarında, Skyrim hariç. Neden? Çünkü derslerini aldılar da o yüzden. Şöyle bir level sistemi vardı: siz sınıfınızı belirlerken altı tane ana beceri seçiyordunuz, o becerilerde puan aldığınız zaman level atlanıyordu. Yani benim okçu diyelim, hiçbir büyü türünü ana becerisi olarak seçmediğinden, bir ara hayvan gibi şifa büyüsü basarak Restoration’dan puan alsa bile level’ına sayılmazken, eskaza Athletics’i seçtiyse KOŞARAK level atlayan bir adam haline geliyor.

Zaten sorun da bu, oyunun kendi sınıflarında illaki böyle antin kuntin bir beceri var. Sonra karakterin hasar vuran temel becerileri gelişmeden şak diye level 10 oluyorsunuz, karşınıza triceratops’un ufağı çıktığında da vurup hasar veremeyince (No Sel deniyor buna trope olarak bu arada, çok severim) karakteri tekrardan başlatmak gibi bir seçenekle yüz yüze kalıyorsunuz.

Ha buna bulunan çözüm şöyle, level atlamamak. Level atlayınca ana istatistiklerinizi (Strength, Intelligence vs.) arttırıyorsunuz, oyun içinde esas işi yapan becerilerinizi değil. Becerileriniz kullandıkça artıyor ve level’dan bağımsız. Level atlama ekranı da handa veya bir yatakta uyuyunca aktive ediliyor. Dolayısıyla bunu kötüye kullanabiliyorsunuz. Açıkçası kullanmak da zorundasınız. Bir yerden sonra karşınıza minimum dremora lord çıkınca (bu arkadaşlar kafam kalınlığında zırh, boyum kadar kılıç taşıyan daedra lordlar) bunların başını ezebilmek için becerilerin ve ekipmanların iyi olması şart. Ha tabii, bir diğer saçma durum da size çıkan ekipmanların materyal ve istatistiklerinin level’ınıza göre belirlenmesi. Yani oyunun en iyi eşyasını bulsanız bile level 1’seniz acınası zavallı istatistiklere sahip oluyor. Yani gerektiği yerde level atlayıp, bunu da olabildiğince geciktirmek gerekiyor.

Oyuna bir şekilde hapse atılmış birisi olarak başlıyorsunuz. Kral (Patrick Stewart seslendirmiş, Picard’ım yiğidim) Uriel Septim ve iki Blade sizin hücrenize, orada bulunan kaçış tünelini kullanarak kralın peşindeki katilleri atlatmak için geliyorlar. Uriel Septim sizi kehanet-rüyasında görmüş ve o yüzden o gün nanaykent’e gideceğini anlıyor. Bu kısım aynı zamanda karakter yaratımı ve tutorial. Yani kralın ölümü dünya için majör bir olay olsa da sizin için olayın başı.

Hapisten kaçtıktan sonra oyun size genel bir hedef veriyor, “git Jauffre’yi bul ve Amulet of Kings’i ona ver” diye ve haritada adamın bulunduğu Weynon Priory’i işaretliyor. Oraya çat diye gidip (quick travel ile, Skyrim’deki gibi illa keşfetmek zorunda değilsiniz size anlatılan yerleri) ana quest’e dalmak mümkün, ama oyun sizi buna zorlamıyor, ki zaten öyle yapmayın. Ana quest bir yerden sonra zebellah gibi zorlaşıyor, en son görevde de zaten kapanışını yapıyor. Neyse, kızmayacağım yine.

Buna karşın, size önerim oyunda oynayacağınız karakteri üç aşağı-beş yukarı kafanızda belirlemeniz. Adam Khârn gibi elinde çift ağız baltayla önüne geleni kesecek bir zırhlı savaşçı mı olacak, ya da büyücü mü, veya hırsız mı? Bunu bir şekillendirin kafanızda, yoksa çok restart atarsınız karaktere. Hayır atacaksınız, zaten böyle öğreniyorsunuz. Ama athletics, acrobatics gibi çöp becerilere puan vermeyin.

Shivering Isles ve Knights of the Nine adında iki eklentisi de var bu oyunun. Shivering Isles bizi Deliler Tanrısı Sheogorath’ın boyutuna götürürken, Knights of the Nine da bize “Divine Crusader”ın kutsal kalıntılarını bulmamızı sağlayan bir hikaye açıyor. Bu hikaye bizim, eğer istersek, infamy’mizi sıfırlamamızı sağlıyor bu arada.

Shivering Isles, açıkçası, KotN’den daha geniş ve daha renkli bir eklenti olmuş ve her sınıftan her level karaktere uygun. KotN biraz daha vurdulu kırdılı. Ben çok oynayamadım, ve ilgimi de çekmedi ne yalan söyleyeyim.

Eski ama güzel oyunlardan Oblivion. Oynayın, oynattırın. Skyrim’in karlı tepelerinden çok yeşil Cyrodiil ormanları benim içimi daha çok açıyor.