Üçüncü oyun öyle bir patlama yapmıştı ki seride; herkes “ssııtörrzzzz” diye böğüre böğüre geziyordu ortalıkta. Resident Evil 3 tek başına konsol sattırıyordu Sony’e. Üçüncü oyunun arkasından RE 4 gelmişti tam dört sene sonra. O da muhteşemdi; grafikler, bulmacalar  ve yine Leon. Üstelik virüsümüz mutasyona uğraşmıştı. Ama bu oyundan sonra işler biraz kötü gitmeye başladı. Capcom baktı ki peynir ekmek gibi gidiyor seri, bir dört sene sonra daha RE 5’i çıkardı bu sefer ama beklenen olamadı, evdeki hesap çarşıya uymadı. Beşinci oyunda muhteşem bir grafik kalitesi tutturulmuştu (hatta ben ilk gameplay’ini ilzediğimi hatırlıyorum da, daha ne yapacaklar artık demiştim. Bugün geldiğimiz kaliteye bakın(!) ) ama oynanışın RE ile alakası yoktu. Çok askiyon filmi olmuştu oyun, hemen köklere dönüş feryatları duyuldu fanboy’lar tarafından (indeed i am), Capcom “tamam bakças” dedi ve RE 6’yı çıkardı.

İşte o arada önce adı çok duyulmamış bir ara seri yarattı CAPCOM 3DS ana platform’du. RE 6 çıktığı için yan konsoldakileri gücendirmek istemiyorlardı. Dağıtımcı CAPCOM’du ama oyunu yapan firma yeni ve amatör bir firmaydı. Sonra CAPCOM’un hiç beklemediği bir şey oldu, oyun çok acayip bir patlama yaptı. Bütün fanlar son on yıldan beri yapılmış en iyi ve özüne dönen bir RE geldiğini söylüyorlardı.

Resident Evil Revelations.

Episode Dediğin de Nedir?

Oyunu oynayan kim varsa aynı şeyleri söylüyordu; geriliyorum, kurşun yok, eski Resident Evil gibi, Jill var! Bende bu söylentileri duyuyordum ama açıkçası RE 6 hezimetinden sonra pek kulak asmıyordum. RE 6 bir aksiyon oyunu olarak ele alındığında mükemmel bir iş çıkartmıştı ama bir RE oyunu değildi. Oyunsuzluktan kuruduğum bir dönemde RE: Revelations’u satın alma kararı aldım ve gözlerime inanamadım. Aman Allahım! gözlerime inanamıştım. Oyunda resmen bir RE 2 tadı vardı böyle gırtlağınızda sıcak bir tat bırakıyordu. Eski dostlarımız Jill ile başlayıp, Chris ile devam ediyordunuz, aralarda gidip geliyordunuz. Oyun bir gemide başlıyordu ve yaratık tasarımı ile olsun, müzikleri ile olsun, hafif bulmacaları ile olsun, verdiği mermi kıtlığı ile olsun, tam bir RE 2 tadı veriyordu. Oyun köklere dönmüştü ve bunun mükafatını direkt abisi konumundaki konsollara ve PC ye port olarak almıştı. Revelations akıyordu adeta ve grafiğin her şey olmadığını bir kez daha kanıtlıyordu.

Tatlı sert zorluktaki oyunu ben bu yaz yaladım yuttum, sonra CAPCOM doğal olarak canlı gelen membayı kesmeyeceği için oyunun ikincisini duyurdu. Hem de ilk bölümdeki dizi mantığını gerçekten bölümler haline getirerek yaptı bunu. Bu yazı RESIDENT EVIL 2: REVELATIONS EP 1 ve 2’yi kapsamaktadır.

Arkası Yarın!

Resident Evil 2: Revelations ilk oyundan birkaç sene sonra başlıyor bu da 5. ve 6. oyunun arasına tekabül ediyor. Ebola bozması deforme olmuş hızlı zombi konseptli zombilerimiz yeni yeni görünüyor etrafta. Claire Racoon City’den sonra işi gücü bırakmış, Dünya lideri bir firmada güvenlikçilik yapıyor. Evet doğru duydunuz! Eski dostunuz Claire Redfield geri dönüyor RE: R2’de ve çok hızlı dönüyor maşallah. İkinci oyunda ki polyanna kız gitmiş ayakları yere basan bir gerilla gelmiş, soğuk kanlı, hızlı ve etkili. Çalıştığı şirketin partisinde RE: R1’den hatırlayacağınız “Barry Burton” abimizin kızı Moria ile kaçırılıyorlar, zira aniden parti basılıp ekran kararıyor. Sonra kendilerini iğrenç bir hapisanede kendine “Gözlemci” diyen bir hatunun eşliğinde, türlü psikopatlığın üstünden geliyorlar. Ama amaç bulundukları yerden kaçmak, fakat bununda çok kolay olmadığını EP1’de Claire’in senaryosunun sonunda anlıyorsunuz.