Akabinde onlar da bunu anladıkları için bir yardım çağrısı gönderiyorlar ve Barry’de kızının yardım çağrısını alıp, hemen onu kurtarmaya gidiyor. Onları kurtarmak için vardığı yerde ise; Natalia diye Dünya tatlısı (oyunu henüz bitirmedim ama Natalia’dan çok büyük kıllanıyorum bitirenleriniz varsa yorum yapsınlar spoiler manyağı etsinler beni) bir kız ile denk geliyor ve bir baba olduğu için ufaklığı orada bırakmak içine sinmiyor, dolayısı ile de onlarda diğer senaryonun çifti oluyorlar.

Her bölüm genelde tek haritadan oluşuyor. Bir haritayı iki kere oynuyorsunuz hemen hemen farklı yollardan. Mesela Claire ile Moria dümdüz gidiyorken, Barry ile Natalia ya arkada yoldan ya da etrafından dolaşarak gidiyorlar.

Claire vurucu güçken, Moria daha çok yancı modunda ama arkadan dolaşarak Levyesi ile bitirici vuruşlar yapabiliyor. Mesela siz Claire ile oynarken, düşmanın üstüne gidip hemen karakterler arasında geçiş yapıp, zombi Claire ile ilgilenirken Moria ile arkadan back stab yapabiliyorsunuz.  Claire ve Moria’lı bölümler genelde bayağı zorluyor. Maşallah onların senaryosunda gelen “executioner”lar canınızdan can, ömrünüzden ömür götürüyorlar. Moria’nın taşıdığı fener ile kör ettikten sonra, Claire ile etkili vuruşlar yapabiliyorsunuz, başka türlüde yıkılmıyorlar zaten. Bu arada Moria’nın gizli eşyaları bulma ve düşman sersemletme özellikleri var. Elindeki fener ile zombilerin yüzüne focus yaptığında düşmanlarımız geçici bir körlük yaşıyor ve sizde ağzını yüzünü kırıyorsunuz.

Barry ve Natalia’da ise işler biraz daha kolay gibi; Barry olayların geçtiği yere bir yardım çağrısı ile geldiği için maşallah tank gibi geliyor. Yanında bir makinalı tüfeği, silahı ve feneri ile geliyor. Barry’nin senaryosunda gelen yaratıklarda nispeten daha uğraşılır yaratıklar, ee peki Natalia’ya ne ihtiyaç var diyorsanız Natalia bir medyum, duvarların arkasından canavarları görüyor, gizli eşyaları buluyor ve küçücük, minnak elleri ile zombilerimize tuğla atıp onları sersemletiyor ki; Barry amcası onları rahat rahat öldürebilsin. Fakat ben yukarıda da söylediğim gibi, Natalia’dan çok pis kıllanıyorum. Son iki bölümde ne olduğunu göreceğiz.

Olmuş mu? Olmamış mı?

Açıkçası en baştan söyleyeyim RE:R2’de birinci oyunun tadı yok. Evet grafikler gelişmiş, çağa nispeten ayak uydurmuş fakat ilk oyundaki amatör ruh kendini kapitalizmin ve yüz milyar dolarlık sektörün kollarına atmış. Bir kere Episode mantığı bana oldum olası ters gelir. Tabii Telltales’in oyunları hariç. Onlarla başlayan bu furya, birkaç oyuna daha sıçradı ama işte oyun adventure olmayınca yemiyor. Gerçi CAPCOM araya çok uzun aralar sokarak bizi yıldırmadı. Oyunun tamamını bir ayda çıkardı ama işte, böyle episodic oyunlarda; senayo bütünlüğü, kendini kaptırma, heyecan ve korku unsurları kaybolup gidiyor. Kaldı ki RE:R2’de ilk oyundaki gerilimin belki %10 var ya da yok. Daha çok “korkut ve sıçrat” mantığı yapılmış, ani hoplatmalar dışında RE:R2 abilerinin hastalığı olan aksiyona yakalanmış. Dediğim gibi ilk oyundaki amatör ruh körelmiş, fakat yine de oyun fena değil en azından. Tekrar söylüyorum; eski RE hantallığı ve kurgusu arayan oyuncular için biçilmiş kaftan fakat ilk oyun kadar iyi değil. Orijinal ya da değil, oyundaki optimizasyon sorunları biraz can sıkıyor ama şu ara onun içinde bir yama çıktı sanırım.

İşte böyle sevgili Kahramanlar; Resident Evil : Revelations 2 çok kötü bir oyun değil ama birinci oyun kadar sağlam gelememiş ne yazık ki. Henüz daha iki bölüm oynadım ve bende düşündürdüğü şeyler bunlar. Siz bu satıları okurken ben diğer iki bölümü sömürmek ile meşgul olacağım muhtemelen. O yüzden çok şaşırtıcı bir şeyler olursa size bir ikinici bölüm yazarım bu inceleme ile ilgili.

Kendinize iyi bakın, Koskoca Jedi cemiyetini bir hatun uğruna tarumar etmeyin, iyi hafta sonları.