Privatefish taptaze, yepisyeni yerli oyun firmamız. İki kafadarın birkaç yıl boyunca hayallerinin peşinden koşmasının ürünü. İki gün önce ilk oyunları olan Hell’o Angel, iOS platformu için piyasaya sürüldü. Türkiye içinde oyun sıralamasına üçüncü pozisyonda girdi.

Hell’o Angel, hınzır bir şeytanın oyunu sonucu cehenneme inen tombik meleğin, eve dönüş yolculuğunu anlatıyor. Oyun, görsel ipuçları ile derdini aktaracak şekilde düşünülmüş. Uluslararası pazarı hedefledikleri için oyun içindeki yazılar İngilizce, ama paniğe gerek yok, zaten oyun içinde toplam iki-üç satır yazı var.

Oyun yazı ile uğraşmak yerine doğrudan dikenler, ateş topları ve zebaniler ile muhatap ediyor.

Oyunun etkileşimi platform oyunu ayarına göre bile çok basit. Kontroller ekranın alt köşelerindeki sağ-sol ve zıplama tuşundan ibaret. Karakter, sağa veya sola dönünce kameranın odağı baktığı yöne kayıyor. Aşağı- yukarı bakma yok (varsa da ben bulamadım). Oyunun amacı; meleğin kaybettiği masumiyetini simgeleyen hareyi bulmak ve sonraki bölüme geçişi sağlayan uhrevi asansöre ulaşmak. Bu esnada türlü tehlikeleri üstünden zıplayarak aşmak gerekiyor. Zıplama dinamiği biraz organik, melek tam düştüğü yerde “lök” diye kalmıyor, az ileri gidiyor, tam uçurumun köşesine inecek şekilde zıplayınca genelde duramayıp aşağı düşüyor.

Oyunun öğrenme süreci casual oyun felsefesine uygun ayarlanmış. Tehlike öğeleri oyuncuya kademe kademe gösteriliyor, daha sonra zorluğu kademe kademe arttıracak şekilde tertipler içinde arz-ı endam ediyorlar. Yapımcılar belli ki araştırma yapmışlar ve piyasa trendlerini gözlemlemişler. Super Meat Boy ile ana akıma dahil olan “Nintendo hard”* akımının tasarım felsefesini takip ettikleri belli. Lakin Hell’o Angel, hem kontrollerdeki aşırı basitlik hem de bölüm zorluklarının ayarı açısından, daha erken çıkan Mighty Jill Off* ile daha çok benzerlik gösteriyor. Çok basit öğelerin sürekli karmaşıklaşan tertipler içinde kullanılması nispeten iyi ayarlanmış.

Hell’o Angel’ın barındırdığı görsellik çok güzel. Meleğin tombalaklığından başlayan ve yamuk cehnnem yaratıklarını kapsayan bir şirinlik var. Estetiğin görünür naifliği ve baştan savmalığı çok büyük bir özen ve çaba gizliyor. Kaliteden ve tutarlılıktan ödün vermeden samimiyet hissi kazandırmayı iyi becermişler. Müzik ufaktan bir huzur bir uhrevilik hissi veriyor, ama çok tekdüze.

Syobon* oynamış adamım, şu zorluk seviyesi bana hayatta ragequit attıramaz. Yukarıda da örnek olarak verdiğim, sadece zorluk üzerine pazarlanan öncüllerine alışık olduğum için hiç gerilmeden oynadım. Bir noktada müzik çok baydığı için kapadım. Kamusal alanda mobil oyun oynarken müzik ille de kapanacağı için çok negatif bir durum olarak yazmadım.

Her insan evladından aynı kafayı beklemek saçma olur, her bölümde onlarca defa ölmek bazılarınızı üzecektir, bazılarınıza telefon kırdıracaktır.

Referanslar:

Nintendo Hard: http://tvtropes.org/pmwiki/pmwiki.php/Main/NintendoHard
Mighty Jill Off: http://auntiepixelante.com/jilloff/
Syobon: http://syobonaction.com/