• Dick Grayson’ın Batman performansı yetersiz kalmıştı. Karşımızda amatör bir dedektif vardı sanki, ekibini güzel yönetmesi haricinde kayda değer bir başarısı yoktu. İpuçlarını gökten inmişcesine bulması, Bruce’un sahip olduğu gizemli ve karanlık havanın aksine tecrübesiz ve biraz spontane hareket eden bir profil çizmişti.
• Hikayenin sonuca bağlandığı kısım çok çabuk çözülüp bitirilmişti ve bu da pek tatmin etmedi beni açıkçası. Yani detektiflik kısımları biraz yavan kalmıştı diğer Batman maceraları ile karşılaştırıldığında.

• Ana hikaye ile pek bir alakası olmasa da Nightrunner’ın orijinini görmek bence zevkliydi. Tamamen hayali temellere dayandırılmamış, gerçeklikten beslenen bir yapısı olması okuyucunun hikayeyi daha rahat özümseyip karakterlerle daha iyi empati kurabilmesini sağlıyor diye düşünüyorum. Nightrunner’ın hikayesi de işte tam olarak bu tarz bir yapıya sahip. Avrupa’nın göbeğinde, Paris’te yaşanan politik ve sosyo-kültürel çatışmaların arasında etnik olarak ötekileştirilen bir karakterin şehri koruma çabasını ele alıyor. Çizgi romanın sonunda karşımıza çıkan bu orijin hikayesi açıkçası ana hikayeden daha çok ayakları yere sağlam basan bir yapıya sahipti benim için.

Toparlamak gerekirse genel olarak vaat ettiği şeyleri yeterince iyi yapamayan, ama okumaktan zevk alacağınız bir hikaye ve çizimlere sahip olan bir çizgi roman ile karşı karşıyayız. Belki bir yan hikaye olmayıp, Bruce Wayne’in baş rolde olduğu bir çizgi roman olsaydı sahip olduğu potansiyeli daha iyi kullanabilirdi. Fakat bu haliyle çok iyi bir temayı değerlendiremeyip, çizgiden dönmüş bir eser benim için.

Meraklısına

• Nightrunner (Bilal Asselah) ilk defa Detective Comics Annual’ ın 12.sayısında gözüktü ve David Hine  ile Agustin Padilla tarafından yaratıldı.
• Batman’in ilk hikayelerinde Batman’in üssü New York olarak düşünüldü. Şehrin ismi olarak “Gotham” ilk defa Batman #4’de kullanıldı. Şehir hakkında daha kapsamlı bilgiler ise Batman #252 de verildi.
• DC Comics’in Altın ve Gümüş Çağı’nda Gotham’da, çatılar genellikle kötü adamların gösteri mekanı olarak kullandıkları tuhaf, devasa bir sahne ile çevriliydi. Fakat tarih 70’li yılları gösterdiğinde bu sahnelerin hepsi kaldırıldı.  2003 yılında çıkan Arkham Asylum: Living Hell hikayesinde Humpty Dumpty’nin sebep olduğu bir yıkımda bu sahnelerin aşağı düşüp insanlara zarar vermesi üzerine Senato tarafından çıkartılan “Sökme” Yasası ile çatılardaki bütün bu tuhaf sahnelerin söküldüğü ortaya çıktı.