Güçleri

Superman nasıl gücünü güneşten alıyorsa, Kara da aynıdır. Dolayısıyla kuzeninin tüm güçlerine ve Kryptonit’e karşı zayıflığına sahiptir. Ancak Supergirl dizisinin ilk fragmanında benim en dikkatimi çeken noktalardan biri şu oldu; Kara süper güçleri olduğunu hep bildiğini ve yıllarını bunu bastırmaya çalışarak geçirdiğini söylüyor ki, bu standart Supergirl’e çok ters bir şey. Şöyle ki, Supergirl -özellikle New 52’de- Superman’dan daha güçlü görünür bazılarına ve bunun sebebi şu şekilde açıklanır; Superman çok küçük bir çocuk olduğundan bu yana güçlerini belli etmemek, gizlemek için kendini eğitmiştir ve böylece yeteneklerini baskılamıştır. Peki bu Kara’ya Superman personası verme amaçlı mıdır? Bu kadar derin bir amaç güttüğünü sanmıyorum. Yeni gelecek dizide Kara 1959’daki naif haline geri dönmüş görünüyor.

Medya ve Sinema

Öncelikle animasyonlardan söz edelim; başlıca Superman: The Animated Series , Justice League : Unlimited. İkisinde de Nichelle Tom seslendiriyor.

Sinema kariyeri ise bugünkü pek çok kahramandan erken başlıyor. Supergirl’ü Helen Slater’ın canlandırdığı 1984 yapımı filmde benim en çok dikkatimi çeken şunlar olmuştu; 1) Kara DOĞRU DÜZGÜN kılık değiştiriyordu. Yani kuzeni gibi bir gözlük takmaktan ibaret değildi, dünyalı kimliği Linda Lee’ye dönüşürken cidden saçı başı, havası değişiyordu. İkincisi, filmde Argo City’den “aman ölüyoruz!” diye apar topar göndermiyorlar Kara’yı. Kara, Omegahedron adında bir güç kaynağının kazara dünyaya düşmesi nedeniyle onu takip ederek Dünya’ya geliyor ve Omegahedron’u Selena adlı bir cadının (evet cadı, evet Selena, gülmeyin, film 80’lerde çekildi yani) elinden kurtarmaya çalışıyor. Cadı Selena’yı oynayan Faye Dunaway’in daha çok dikkat çekmesi de ayrı bir konu. Ayrıca, Kara da kuzeni gibi bir dünyalıdan hoşlanınca çifte kimliği başına iş açıyor (rakibinin bir cadı olduğunu düşünürsek özellikle).

80’li yıllarda benzeri pek az görülmüş bir numunelik; doğru düzgün kılık değiştiren bir süper kahraman!

Bu romantizm meselesi önemli. Çünkü süper kahramanlar, 80’lerde şimdiki gibi önüne gelene kimliklerini açıklamıyorlardı. Bu durumun hem gelişen teknolojiyle, hem de şimdiki senaristlerin tutumuyla ilgisi var. O dönemdeki film ya da dizilerde başka bir karakter gizli kimliği öğrense bile DERHAL unutması sağlanır, ya da öğrenen karakter harcanırdı. Kimliğin gizli kalması büyük bir tabuydu. Bu nedenle, iş romantizme gelince durum özellikle çetrefilli bir hal alıyordu.

Şu resimdeki insancıl bakışlar fena halde demode oldu. Halbuki eskiden süper kahraman demek, ütopik insan demekti, rastgele adam öldüren kişi değil.

Öyle ya, Superman varken Lois niye Clark’a aşık olsun? Alter egosunda karizma tavan yaparken dahi acı çekip trajik karakter olmak, silik ve normal halinde ise elinden bir şey gelmeden sevdiğinin arkasından iç çekmek ,süper kahramanın kaderiydi. Şimdi de bu durum orijin hikayelerinde çok değişmiş değil, ama çok daha kısa süreli. DC dizilerinde Arrow’un kimliğini bilmeyen kalmadı  mesela, bir de tabii “I’m Iron Man!” var.

Ayrıca, Smallville 7. sezondan Laura Vandervoot’u da hatırlayalım ki, bence fizik olarak çok güzel gitmişti karaktere.

Smallville’i normalde sevmem, ama bu konuda iki elim yana gidecek, ne yapayım? Laura wins.

Peki ya Supergirl Dizisinin Fragmanı?

Bu kısımda kusura bakmayın, Sarah Connor hakkında okuduğum şu makalenin de verdiği gazla açacağım ağzımı yumacağım gözümü. Evet ben de biliyorum Kara’nın ilk yaratılmış halinin Barbie’den hallice olduğunu, ancak bir karakterin 50 sene sonra geliştirilmek şöyle dursun, modernize edilmiş light pembe dizi şeklinde geriye götürülmesi konusunda iki çift lafım var.

Öncelikle, bir fragmanın bütün filmi/diziyi sığdırmak sadece Türklerin marifeti sanırdım, fena halde yanılmışım. Yine de bayrağı kaptırmış değiliz tabii. Ancak Supergirl, gereksiz uzun trailer ve sığ diyaloglarla maalesef çok ham bir iş örneği veriyor.

Şimdi, elimizde ne var? Bir adet Gossip Girl diksiyonuyla konuşan silik tipli kız. Karakterin tarz olarak Felicity’ye nasıl benzetildiğini gördünüz mü? Hani Arrow’daki başta çok şirin, zeki, dakikada 2000 kelimeyle konuşan ve daha sonra bu kapasitesini dakikada 2000 süper kahraman tavlamak için kullanmaya karar vermiş gibi görünen şu sarışın ve gözlüklü kızdan bahsediyorum. Şimdi bu kızı alın, Smallville atmosferine koyun, gerek görsel gerek ortamlar açısından. Bütün bunlara (özellikle plaza ortamına  Devil Wears Prada sosu ekleyin, ama patron maalesef Meryl Streep değil, tipi daha çok Models Inc’dan fırlamış manken eskisine benziyor. Ancak tavırlar o korkunç 2004 yapımı Catwoman’daki Laurel Hedare’den esinlenmiş gibi.

Hayırlısı…

Farkındayım, çok kızsal referanslar veriyorum (yine seksist damgası yiyeceğim ama, elin geek’i nereden bilsin 90’ların pembe dizileriyle zehirlenmiş bünyelerin dramını?) çünkü açık ve net, dizi kadın izleyici kitlesini hedef alıyor. Bu kötü bir şey mi? Hayır, değil. Peki tüm kadınlara romantik komedi-sever muamelesi yapmak doğru mu? Ayrıca arada Supergirl’ün eski hayran kitlesini bu kadar harcamak ayıp değil mi?  Evet, bu dizideki süper kahraman bir kadın, ama yapmayın etmeyin, her şey bu kadar feminen olmak zorunda mı yahu? Az Agent Carter’dan ya da Black Widow’un işlenişinden ders alamadınız mı? Ben neden şahane işlenmiş Marvel karakterleriyle yapılan işleri çok sevdiğim bir DC karakterine tercih etmek zorunda bırakılıyorum? Evet, kızdım.

Yeni kostüme gelince… O konuda bence sadece dizinin suçu yok, New 52 kostüm tasarımları genel olarak kötü. En azından beli kapalı ve bikini kalkanı yok diye sevinebiliriz sanırım. Ama cidden, Kara kendine yeni bir çift çizme alsa iyi olur diyeceğim de, güzel dizüstü çizme bulmak zor zanaat, ben de bütün kış bulamadım. Melissa Benoist’in oyunculuğuna gelince… kader kısmet bu işler, ilk bölümün neredeyse her yerini gördük ama yine de izlemeden yorum yapmak istemiyorum. Şimdilik bu kadar, ilk bölüm sonrası yorumlar için takipte kalın!