Orijinal filmde öğretmeni canlandıran Takeshi Kitano orijinal filmde birçok doğaçlama sahnede ve diyalogda yeralır ve bu da oryantasyon sahnesi başta olmak üzere birçok açıdan filmi romanın yada Manga’nın sadece düz bir adaptasyonu olmamasına katkı yapar. Filmin Sountrack’inde kullanılan Verdi, Chopin, Mozart gibi klasik müzik bestecilerinin eserleri nihilistik filmin acımasızlığıyla izleyicisini sarsan tam bir tezat oluşturmakta, öte yandan huzurlu ve sakin müzikler eşliğinde ve sessiz sinema ekolüne yer yer göz kıpan şekilde yapılan hareketsiz arka planlar, doğa çekimleri ve bu şekilde izleyicinin yaşanan katliamı bir video klip estetiğinde bir teşhir yada sıradan istismar sineması örneği olarak görmesinin önüne perde çekilmesini sağlar.

Ayrıca filmin devamı olarak çekilen fakat yönetmen Kenji Fukusaku’nun daha birkaç sahnelik çekimin ardından ölmesiyle oğlu Kenta Fukusaku tarafından tamamlanan Battle Royale II: Revenge (diğer adıyla Battle Royale : Requiem) adında, 1-2 kişi haricinde farklı bir kadroyla çekilen bir devamı da bulunmaktadır. Bu filmin konusu hükümetin bir başka sınıfı kaçırıp bir komando timi haline getirerek önceki programlardan kaçmayı başaran öğrencileri ve onların liderlerini öldürmeye göndermesidir. Bu film, her üyenin tasmasının 3 kişiye bağlı olması yüzünden ölümlerin takip edilemez hızda gerçekleşmesi, sadece birkaç karaktere flashback konması yüzünden karakterlerin figüranlaşması, hükümetin ABD’nin kuklası durumundaki komik bir bürokrasi olarak yansıtılması ve 11 Eylül olaylarına hangi tarafın gözünden bakacağına karar veremeyen bir görüntü arzetmesi sebebiyle eleştirilmiştir.

Klasik yapıma dönersek, başta Shuya Nanahara’nın gözünden anlatılan olaylar sınıfın her bir ferdinin uğradığı cinnet dalgasını parça parçaya izleyiciye hissettiriyor. Her kısımda odak karakter bir başkası haline geliyor ve bu şekilde anlatım tüm sınıfa yayılıyor. Yaşamak için öldürenler, öldürmek için yaşayanlar, arada kalanlar, adadan sağ çıkma ümidiyle plan kuranlar, hatta bu arbedede bile ilkel içgüdülerinin peşine düşenler anlatımı tamamlarken başta Shuya haricinde hiçbir karakteri başta tanımayışımıza karşın kadraja ilk girdiklerinde yada herhangi bir karakterin iç sesi dolayısyıyla herhangi bir yerde anlatıma giren karakterler herhangi bir yapaylık ibaresi göstermiyor, aksine hikayenin empati kurulabililirliğini çok arttırıyorlar. Hikaye bittiğinde tamamı olmasa da çoğu karakteri son nefeslerinde de olsa en ince detaylarına dek tanıdığımızı hissediyoruz.

Karakterlerden en sivri olanlarından örnekler vermek gerekirse, Shogo Kawada oyuna tamamen duygusal sebeplerle dahil olmasına karşın karşılaştığı her duruma analitik şekilde yaklaşan, bu yüzden de haklı çıktığını sıkça gördüğünüz bir karakter oluyor.

Takako Chigusa ve Mitsuko Souma karakterleri distopik gelecek ve akabinde adada feminizmin ne duruma geldiğini çarpıcı şekilde tanımlarken onlara kah nefret, kah acıma duyarken hissediyorsunuz kendinizi.

Kazuo Kiriyama ise bir noktadan sonra insanın içindeki caniyi gıdıklamaya başlayan, kimi zaman vurdukça gaza gelmenize bile yolaçan uçuk bir anti kahraman portresi olarak dikkat çekiyor. Hiroaki Sugimura ise onun tam aksine tüm hareketlerini duygularının yönlendirdiği bir karakter olarak karşımıza çıkıyor.

Shinji Mimura sadece kendi yeteneklerine değer veren, dahi bir egoist iken Shuya Nanahara tek amacı birilerine zarar vermeksizin bu cehennemden çıkmanın ve çevresindekilerin de bu çılgınlıktan vazgeçmelerini sağlamaya çalışan bir karakter olarak hikayenin turnusol kağıdını oluşturuyor ve onun yaşadığı şok ve travmalar izleyicinin empatisini sınamakta kullanılıyor. Bu duruma Noriko Nakagawa da dahil oluyor bir noktadan sonra.

Battle Royale tüm distopya hayranlarına olduğu kadar Japon kurgularına giriş yapmak isteyen herkese önerilebilecek modern bir başyapıttır. Herşeyden ziyade, insana herkesin sadece bir noktaya kadar güvenilir olduğunu gösterdiği kadar güvenebileceğiniz birinin yanınızda olmasının ne kadar önemli olduğunu okuyucusuna/izleyicisine hissettirir.