Hayatta en çok neye ulaşmak için çabaladınız, bu uğurda neleri feda ettiniz? Eğer o noktaya henüz varmadıysanız o noktaya vardığınızda tüm o feda ettiğiniz şeyler için üzülmemeyi başarıp eski benliğinizi atarak yeni biri gibi davranmayı başarabilecek misiniz? Bunu hiç düşündünüz mü? Güldürürken düşündüren bu hikaye size eninde sonunda bu soruyu sormak için var.

Blue Blazes, 3. Manga Taisho ödüllerinde 10 aday arasında 3. olan, geçen yılın başında Asahi Shimbun gazetesinin yaptığı seçkiye göre Osamu Tezuka Kültür Mirası Ödülleri’nde dereceye layık görülen 9 Manga’dan birisi olan, aynı ismi taşıyan 14 ciltlik Mangadır. Aynı zamanda Japonya’nın Nebula Ödülleri’ne denk gelen Seiun ödüllerinde en iyi TV serisi ödülü de kazanmış bir dizi uyarlaması da mevcuttur. Eserin Mangaka’sı olan Kazuhiko Shimamoto’yu Hero Company (OVA uyarlaması sonbaharda yayınlanmıştı), Kamen Rider ZO, Samurai Shodown, Blazing Transfer Student (2 bölümlük bir OVA uyarlaması mevcut, Manga’nın fragmanı gibi dursa da şiddetle tavsiye ederim) Manga’larından, Ishinomori Shotaro’nun onun ölümüyle yarım kalan Skull Man’ınını tamamlayan kişi olmasından yada G Gundam serisinin ve Rival Schools oyunun karakter tasarımcısı olarak tanımanız mümkün. Bu yazıda Manga’dan ziyade diziden bahsedeceğim zira aynı yazıda gerek Kazuhiko Shimamoto’nun Manga estetiğinden detaylıca bahsetmek konuyu dağıtabilirdi hem de Blue Blazes’in bildiğim kadarıyla İngilizce taraması henüz yapılmamıştı. (Gerçi Moeyo Pen isimli Manga Blue Blazes’in bağlantılı bir parçası sayılabilir ama o da ayrı bir yazının konusu)

Yarı kurgusal bir otobiyografi diyebileceğimiz hikayenin başrolündeki Mayuru Honoo 1980 yılı Japonya’sında Mangaka olmak isteyen, Anime ve Manga’lara tutku ile bağlı bir güzel sanatlar fakültesi öğrencisidir. Günün birisinde fakültedeki bir öğrencinin el çizimi kareleri anime izlenimi verebilecek şekilde arka arkaya çizebildiğini görür. Hideaki Anno adlı bu üstün yetenekli öğrenciyi kıskanan Honoo, dönem projesi için onun ekibine katılmaktansa ona karşı cephe alarak onu geçmeye and içer. Fakat gerek maymun iştahlılığı, gerek egosu, gerekse yeteneklerinin sınırı onun bu mücadelesini giderek zorlaştırınca, onun da problemi kendi dışındaki faktörlerde arayarak işi tümden onur meselesi haline dönüştürmesine sebep olur. Bu olaylar olurken Hideaki Anno ve arkadaşları ise sessizce ve derinden Daicon III adlı kısa filmi hazırlamak için çalışmalara girmiştir bile. Mayuru hikayenin teması ve ana hatları her saniye kafasında değiştiği halde çevresindekileri bir Mangaka olacağına ve bunun sadece zaman meselesi olduğuna inandırır. Dahası tası tarağı toplayıp Tokyo’ya gider ve Shueisha gibi yayıncıların kapısını aşındırırken eseri bir an önce görmek isteyen editörlerden zaman kazanmaya uğraşır. Bu savaşta kimin ayakta kalacağını ise zaman gösterecektir.

Kazuhiko Shimamoto’nun kurgusal bazı eklemeler de barındıran aynı adlı otobiyografik Manga’sından uyarlanan bu yapım inanılan amaç uğruna bir savaş veren herkese adanmış, bazen güldüren, bazen üzen, hayat tadında; acı tatlı bir iş olarak değerlendirilebilir. Anime ve Manga referansları açısından hiç çekinilmeden doğrudan ara sahne kullanılması, 1980 yılından kalma eşyalar ve dönemin giyim kuşamları ile o dönemin adeta yeniden yaratılması açısıdan bir dönem dizisi olmakta gösterdiği müthiş başarı ve son olarak insanın hayatındaki her şeyi yoksayarak ulaşmaya çalıştığı o amaca ulaştığı zaman geriye dönüp baktığında harcadığı ve kaybettiği tüm o şeyleri görüp hala ulaşılan o amacın buna değer olup olmayacağını izleyiciye sordurması açısından bu dizinin açıkçası sadece bir komediden fazlası olduğuna inanıyorum. Benzer şekilde bir çok gencin ülkemizde son derece toz pembe olarak baktığı Manga sektörünün fotoğrafını çeken ve aslında bu sektörde çalışmanın zorluğunu birkaç örnekle bile hissettirebilen bu yapım aynı zamanda bir insanın neden Anime ve Manga tutkunu olduğunu da izleyicisine çok rahat hissettirerek olaya her iki zıt noktadan da bakışlar gerçekleştirebiliyor.

Yapım Otaku kültürünün doğduğu yılları adeta yeniden yaşatıyor. İnsanların Anime açılışlarını tekrar tekrar izlemek için stüdyoların, binaların bulunduğu semtlere gittiği, sadece bir videodan frame alabilmek için bile neredeyse kasa büyüklüğünde donanımlara muhtaç olunduğu, yaratıcılar ve eserleri konusunda trivial bilgilerin çoğu zaman kulaktan kulağa yayılarak bilindiği, buna rağmen Anime direktörlüğü ve animatörlüğün gerçek anlamda daha yeni yeni bir iş tanımı içerisinde değerlendirilip talep görmeye başladığı yıllar bunlar. Haliyle o dönemde yaşamanın aslında ne kadar saf ve güzel bir zaman olduğunu, bir Mangaka yada bir animatörü onu başkasından ayıran dokunuşlarından fark edip hayran olan yada eleştirebilen bir Otaku olmanın da aslında nasıl bir şey olduğunu hayli melankolik şekilde anlatabilmeyi başarıyor bu seri.