Kitap boyunca güldük eğlendik. Ancak eserin son bölümünde ele alınan zamanda yolculuk fikri en çok beğendiğim kısım oldu. Burada ele alınan yolculuk ileriye doğru değil. Tam tersi yönde. Gelecekten geçmişe şeklinden yorumlayabileceğimiz hadisenin kitap içindeki en ciddi ve en dikkatle okunması gereken bölüm olduğunu düşünüyorum. Bu durumun ortaya çıkardığı şöyle ilginç birde gerçek var: Gelecekte ne olacağını bilmek her zaman mutluluk getirmez. Önemli olan geleceğin getirdiklerine karşı hazırlıklı olmak. Gelecekten bahsederken sadece bir tane zaman diliminden bahseder gibi konuşuruz. Oysa ki gelecek dediğimiz şey, önümüzde sonsuz sayıda ihtimal ile uzayıp gidiyor ve hangisini yaşayacağımız tamamen bize kalmış. Bugünden yaptığımız seçimler o merak ettiğimiz geleceğe şekil verirken “acaba ne olacak” diye düşünmek niye…

İsmiyle bir nevi slogan niteliğinde; Pazartesi Cumartesiden Başlar. Hafta sonu denen kavrama elveda dercesine. Sovyet Rusyası zamanında yazılan bir kitap olduğunu hatırlatmanın zamanı geldi sanıyorum. İşçi sınıf için tatilin mevzu bahis edilemeyeceğini unutturmamak için her fabrikaya, iş yerine yazılacak bir cümle. Okurken işin sadece isimle kalmadığı da çok geçmeden anlaşılıyor.

Eğlenceli kurgusu ve sıra dışı karakterleri ile başlayıp hız kesmeden aynı şekilde sona eren bir kitap Pazartesi Cumartesiden Başlar. Bilim mi yoksa büyü mü olduğu anlaşılamayan içeriği belki kimilerine fazla cıvık gelebilir. Ancak yukarıda da dediğim gibi türün kendi alanında ender rastlanan kitapları arasında. Hiciv yönüyle Kurt Vonnegut vari yaklaşımı kitabın en beğendim yönlerinden biriydi. Sonunda yer alan bir nevi sözlük benzeri kısım ve yazarlardan Boris Strugatski’nin kaleme aldığı -kitabın yazılış serüvenini anlattığı- sonsözü de es geçmeyin. İthaki Yayınlarının yayınladığı ikinci Strugatski kardeşler romanı aynı zamanda Bilimkurgu Klasikleri serisinin 12.kitabı. Okunmayı kesinlikle hak ettiğini söylerken aklıma hala YOKHİÇ geliyor.