Eğer hafızam beni yanıltmıyorsa 2005’lerin başlarında Artemis yayınevi tarafından basılmaya başlanan bir seri idi Vlad Taltos’lar. Benim tanışmam ise: “AA Vlad Taltos! Hemen Almalıyım!!!” şeklinde olmadı ne yazık ki. Öyle olmasını ben de isterdim ey okur, ancak ne yazık ki edebiyatsal konfor bölgemden zor çıkıyorum. Olan şey ise yakın bir arkadaşımı iş yerinde ziyaret etmeye gittiğimde konunun yeni bir şey çıkmamasına gelmesi ve tam o noktada: “Olm sana bir roman önereceğim bayılacaksın” demesi. Devamında da baş karakterin hem bir paralı katil, hem bir mafya babası hem de büyücü olduğu bir seriden bahsetti. Bu kombinasyonun kendinden ilginç olduğu net bir gerçek şimdi. Gittim ilk kitabı olan Jhereg’i aldım ve 14 kitaptan oluşan bu seriyi “okunmuşlar” kervanına katmak için 6-7 sene geçti.

Gerçi yayınlanma tarihine baktığımızda, bu serinin gerçekten eski olduğunu görüyoruz. İlk kitap Jhereg 1983 yılında yayınlanmış ve ardından ikişer üçer senelik aralıklarla, serinin diğer kitapları gelmiş. Kabul etmek lazım, bizim fantastik kurgu edebiyatının çok sevdiği “epik” janrdan çok gelmiyor ancak ben oldukça güzel buluyorum.

Fazla dağılmadan hafifçe bahsedelim. Baronet Vladimir Taltos, Dragaera adı verilen bir dünyada hüküm süren 14 evden Jhereg’in içinde çalışan bir katil ve bir bölgeden sorumlu mafya babası. Jhereg, jhereg deyip duruyoruz, Jhereg dediğimiz şey, o dünyada var olan, zehirli ısırığa sahip küçük ebatta ejder biçimli yaratıklar. İnsan zekasındalar ve familiar* olabiliyorlar. Ki; Vlad kardeşimizin de Loiosh adında bir familiar’ı bulunmakta. Telepati ile haberleşiyorlar ve Loiosh acayip matrak bir arkadaşımız. Vlad zaten sarkastik bir amca olduğundan, diyaloglar arasında soğuk espriler ve benzeri sataşmalar gırla gidiyor.

Bu arada Vlad’ın etrafı da kendisi kadar neşeli insanlarla dolu. Mesela Morrolan. Uçan siyah bir kalede yaşıyor (siyah bu dünyada büyünün rengi) elinde o dünyada 13 tane olan artifact silahlardan bir tanesi var ve hayır, espriden anlamıyor. Kendisi Ejder soyundan gelen bir lord ve aynı bir ejder gibi çabuk köpürmeye müsait. Ha bir de biraz büyü yapabiliyor, hem şamanist hem de büyücü olarak.

Bunu biraz açalım. Dragaera’da iki türlü büyü türü var, biri orb denilen bir ağdan çektiğiniz güçle yaptığınız klasik büyücü büyüleri, diğeri de şamanistik bir biçimde yaptığınız büyüler. Mesela ne gibi? Birisinin uzun süre kullandığı bir eşyayı alıp o şahsı bulmak gibi şeyler yapabiliyorsunuz bu büyü türüyle.

Karakterler gani gani bu arada, Morrolan’ın kardeşi Aliera, Hırsız Kiera, Vlad’ın yardımcısı Kragar, Zihin okuyucu Daymar, Vlad’ın eşi Cawti, Vlad’ın büyük babası Noish-Pa, Sethra Lavode ve diğerleri hepsi acayip akılda kalıcı karakterler. Vlad’dan başlayarak hepsi birer yazıyı hakediyor tek başlarına. Steven Brust’un hakkını vermek lazım, adam gerçekten soluk alıp veren karakterler yaratıyor. Hiç birisi “mükemmel” değil, hepsinin bir ters noktası var. Ve karakterlerin arasındaki diyalog ve ilişkileri çok gerçekçi yansıtmış adam.

İlk üç roman biraz daha dedektif romanı gibi, yani fantastik bir dünyada olabilecek Film Noir’imsi hikayeler. Vlad’ın düştüğü durumdan aklını ve bıçaklarını kullanarak nasıl çıkacağını beraberce görüyorsunuz. Birinci tekil şahıstan yazıldığı için çok kolay kaptırıyorsunuz kendinizi üstelik.

Şunu da belirteyim, kitaplar yazarın hayatından çok şey almış. İlk romanlarda Steven Brust’un mafya hayatını çok özenir bir halde yazdığını görüyorsunuz. Ki gerçekte de öyle, ta ki arkadaşı bir çatışmada ölene kadar. Veya Vlad’ın bir noktadan sonra açıklamayacağım, okuyun, bir sebeple karısıyla yaşadığı sorunların benzerini yaşaması gibi olaylar var.

Kısacası İngilizce okuyabiliyorsanız, muhakkak edinmeniz gereken; bilmiyorsanız da sahaflardan veya kitabevlerinde görürseniz çevrildiği kadarını okumanızın faydalı olacağı bir seri bu.

Kürek kemikleri arasına saplanmış bir bıçak, bir büyücünün fiyakasını fena bozar…

*Familiar: D&D Rol yapma oyunlarında, bir büyücünün ya da sihirbazın sahip olduğu, aynı zamanda büyülerini paylaşıp, telepatik iletişim kurabildiği evcil hayvanı.