Aberrant, White Wolf’un 1999 yılında piyasaya sürdüğü, süper güçlere sahip insanlar gerçekten var olsalar dünyayı nasıl değiştirirlerdi sorusuna cevap arayan, daha da iyisi bu cevabı büyük ölçüde veren bir oyun. White Wolf şirketini daha çok World of Darkness rol yapma oyunları serisiyle tanıyoruz. Lakin gizli kalmış bu hazinesine bir göz atmak gerek.

Süper İnsanlara Dair Gerçekçi Gerçekçi bir Bakış Açısı

Hikayemiz 1998 yılında, radyoaktif madde taşıyan Galatea adlı uydunun bilinmeyen bir sebepten infilak ettiği, yeryüzüne radyasyon yaydığı ve Randel Portman adlı itfaiyecinin, kaza geçirmiş bir okul otobüsünde başlayan yangını, alevleri absorbe ederek söndürdüğü 23 Mart günü başlıyor. Dünyaca tanınan ilk süper insan olan Randel Portman’ın, nam-ı diğer Fireman’in ardından başka insanlar da süper güçler sergilemeye başlıyorlar. Bu süper insanlara, yeni insan manasında “nova” lakabı takılıyor. Novalar, ortaya çıkışlarından itibaren dünyada radikal değişikliklere sebep oluyorlar. İnsan üstü zekalara sahip novaların icat ettiği teknolojiler sayesinde AIDS ve kanser tarihin tozlu sayfalarına gömülüyor, ulaşımda petrole bağımlılık çok düşük seviyelere iniyor, ozon deliği kapanıyor, okyanuslardaki plastik kirlenmesi ortadan kaldırılıyor ve Etiopya gibi üçüncü dünya ülkelerinin açlık sorunu çözülüyor.

Kısacası, oyununun geçtiği 2008 senesine gelindiğinde dünya çok daha ütopik bir yer haline geliyor. Yani Marvel ve DC gibi evrenlerin aksine, süper dehalar ve süper insanlar sadece uzaylı dövmekle kalmayıp, dünyanın diğer sorunlarına da çare oluyor. Bu konuda yazar ekibinin ellerini korkak alıştırmadığını ve olaya gerçekçi bir biçimde yaklaştıklarını kesinlikle söyleyebilirim.

Novalar ise, günlerini banka soyguncusu dövüp, ağaçlardan kedi kurtarmak yerine, Birleşmiş Milletler adına çalışarak, paralı askerlik yaparak, eğlence sektöründe yer alarak geçiriyorlar. Yani süper güçlerinin onlara getirdiği para ve şöhretin tadını çıkarıyorlar, süper güçlere kavuşan çoğu insanın yapacağı üzere.Kahramanlık yapanları var, ama onlar da norm değil, istisna.

Nova güçlerin kaynağı ise genetik. Beyinlerinde bulunan M-R düğümü adı verilen bir yapı sayesinde evrendeki temel güçleri kontrol edebiliyorlar. Bu da inanılmaz şeyler yapmalarını sağlıyor. Güç seviyesinden bahsedersek, 90’lar çizgi romanlarının güç seviyesinde olduklarını söyleyebiliriz. Marvel’ın Class 100 diye geçen ağır abileri (Thor, Hulk vs) ayarında novalar var. Hatta güçlerini (ve icatlarını) kullanarak Etiopya’da terraform yapabiliyorlar.

Peki Oyunda Neler Yapıyoruz?

Bütün bunların sonucu olarak novaların etrafında gelişen devasa boyutlarda bir şöhret kültürü ve kişilik kültleri var. Novalarımızın oyuncakları satılıyor, çizgi romanları yazılıyor, dizileri çekiliyor, hatta varlığının tek amacı novalarla ilgili yayın yapmak olan N-Channel diye bir TV kanalı bile var.

Lakin her şey güllük gülistanlık değil. Bir White Wolf klasiği olarak, supernatural… “ehem” süper insanlarımız birbirine rakip çeşitli oluşumlara dahiller ve aralarında ciddi bir çekişme var. Nedir bunlar inceleyelim.

Project Utopia: Birleşmiş Milletler’e bağlı, nova güçlerini insanlık yararına kullanmayı amaçlayan bir oluşum. Süper kahramanlara en yakın olan novalar bunlar. Tabii yaptıkları karşılığında milyon dolarlık maaşlar almaları ve bazılarının cidden ilgi arsızı (anladınız siz onu) olması dışında. Yukarıda bahsettiğim dünyayı değiştiren başarıların çoğu Project Utopia ve ona bağlı araştırma kuruluşları sayesinde gerçekleşiyor. Diğer oluşumların çoğuyla düşmanlar.

Teragen: Bunlar da Aberrant evreninin asi çocukları. Novaların insan dışı ve insandan üstün varlıklar olduklarını, insan kanunlarıyla bağlanmamaları ve potansiyellerini açığa çıkarmaları gerektiğini savunuyorlar. Yüzeysel olarak terörist ve kötü adam (villain) görüntüsü verseler de topluma olan isyanını göstermek isteyen genç insanlar (ve novalar) arasında ciddi bir popülerlikleri var. Keza davalarında haklı oldukları noktalar da var. Spoiler vermemek adına burada bunlara girmiyorum.

Devries Agency: Para karşılığı özel sektörde hizmet veren novaların çalıştığı bir şirket. Paralı askerleri ile meşhur, şirketin sahibi de bir Nova, not düşelim.

Directive: ABD, Japonya ve Rusya’ya ait istihbarat birimlerinden oluşan istihbarat teşkilatı. Amaçları novaları kontrol altında tutmak ve fazla nüfuz kazanmalarını engellemek.

Aberrants: Project Utopia içinde dönen dolapları ve yozlaşmışlığı açığa çıkarmaya çalışan küçük bir grup nova.

Oyun genel olarak karakterlerin bu topluluklardan birine dahil olması üzerine inşa edilmiş. Oyunu çevirecek hikayeler süper güçlü dövüşlerden daha çok entrikalar,komplolar ve kumpaslar üzerine kurulu. Gördüğüm kadarıyla reaktif değil proaktif oyuncular için daha uygun. Yani “Bana görev gelsin de şu zindanı temizleyeyim” oyunları yerine yüksek idealleri veya hırsları olan, entrikalar kurup bozabilecek karakterler için daha iyi.

Trinity Universe

Bu arada oyun Trinity ve Adventure adlı iki oyunla aynı evreni (Trinity Universe) paylaşıyor. Trinity Aberrant’tan yaklaşık bir asır sonra geçen bir space opera. Adventure ise hikayesi 1920’lerde başlayan bir pulp action oyunu. Hikaye olarak üç oyun da birbirine bağlı. Oyunlardan ilk piyasa sürülen Trinity, daha sonra ise sırasıyla Aberrant ve Adventure.

Oyunun sistemine bakalım biraz da. Eski World of Darkness serilerinde kullanılan Storyteller sisteminin biraz modifiye edilmiş bir versiyonunu kullanıyor. Paragrafın geri kalanını d10 bilenler için yazıyorum.Yapılacak eyleme göre değişen zorluk seviyesi seçimi (difficulty) burada yok, sabit bir zorluk seviyesi var; 7. Lakin eylemi başarabilmek için atılması gereken başarı (success) zarlarının sayısı duruma göre artıyor. Yani kolay bir işlem için yedi ve üzeri gelen bir adet zar (success) gerekirken, zor eylemler için gene yedi ve üzeri gelen iki, dört, beş vs daha fazla sayıda zara ihtiyacımız var. Bu da eski Storyteller sistemin genel bir sorunu olan, zar havuzu arttıkça zorluk seviyesi yüksek eylemlerde botch’lama olasılığının artmasının önüne geçiyor.

Artıları, Eksileri Neler?

Oyunun okurken sizi içine alan bir dünyası var. RYO kitabından çok roman okuyormuş gibi keyifli ve sürükleyici bir anlatım tarzı var. Bin sayfayı geçik materyali sıkılmadan hızlıca okutuyor, bitince de içinize bir boşluk çöküyor. Keza NPC’ler de sizin için tanıdık birer figür haline gelmeye başlıyor. Gerçekçi yapısını, yaşayan ve nefes alan dünyasını, pek çok ayrıntının düşünülmesini takdir etmemek elde değil.

Oyunun güzel yanlarını elimden geldiğince anlattım, kötü yanlarına değinmezsem olmaz. White Wolf, 90’lı yıllar WoD oyunlarında yaptığı temel hataları burada da tekrarlamış. Öncelikle fazla baskın (bir hayli de zorlama) bir metaplot’u var ve oyun dünyasındaki mevcut statükonun değişmesi çok zor. Üstelik NPC’lerini de hikayenin merkezine konumlandırmış, yazar pet’i diyebileceğimiz NPC’lerden bolca var. Bu üç faktör bir araya gelince, oyuncuların karakterleri,oyunun merkezinde olması gerekirken yan karakter olarak düşünülmüş yazarlar tarafından. Bu birinci büyük eksi.

İkinci sıkıntı ise oyun bazı kişilerin zevki için fazlaca sade kaçabilir. Klasik süper kahraman mitinde gördüğümüz paralel evrenler, uzaylılar, başka boyutlar, büyü, iblisler vs burada yok. Marvel ve DC okumaya, rol yapma oyunu olarak da Dungeons & Dragons oynamaya alışkın biriyseniz ilk başlarda biraz daha az renkli (four-color) gelecektir. Ben şahsen oyun yöneticisi olarak senaryo yazarken biraz zorlanmıştım, halbuki Dungeons & Dragons için kolaylıkla ve hızlıca bir şeyler uydurabiliyorum.

Son olarak sistemin akıcı olmadığını söylemek isterim. Siz bir kişiye saldırı yaptığınız da hem siz hem de oyun yöneticisi birden fazla zarı birden fazla kez atmak zorunda kalıyorsunuz. Bu da dövüş sahnelerinin keyfini azaltıyor, süper güçlerle yapılan mücadelenin keyfini tam çıkaramıyorsunuz. Nova güçlerini kullanmak için sınırlı sayıda olan kuantum puanlarınızı kullanıyorsunuz ki oldukça can sıkıcı bir durum. Hem “bir tanrının gücüne sahip olsaydın ne yapardın” sorusunu soran bir oyunda güçlerin kısıtlı olması, bir de büyücü gibi “mana” takibi yapmak zorunda olmak oyunun keyfini azaltıyor.

Sözün Özü

Aberrant genel geçer bir süper kahraman oyunu arayanların ihtiyaçlarına cevap vermeyecektir. Lakin süper insan konseptini sevip de, Marvel ve DC gibi ana akım evrenlerden sıkılmış olanlar, farklı bir tat ve biraz da gerçekçilik arayanlar için kesinlikle önereceğim bir oyun.