Necronomicon Kültü

Sadece Necronomicon temelli Lovecraft hikayelerini okumak isteyenleri çok gördüğüm için, bir de ekleme yapayım; özellikle 1938’de, yani vefatından sonra basılmış History of Necronomicon‘u okuyabilirsiniz. Kısa bir liste yapmam gerekirse; The Call of Cthulhu, The Dunwich Horror, The Whisperer in the Darkness, The Haunter of the Dark, The Shadow out of Time, The Thing on the Doorstep, The Book, The Descendant, The Case of Charles Dexter Ward. Bunun dışında,  tabii ki At the Mountains of Madness.

Simon Necronomicon’unun gerçek olmadığını kısa sürede anlayanlar için, başka bir “hoax” yani hurafe daha mevcuttu; Kraliçe 1. Elizabeth’in de hizmetinde çalışmış ünlü gizemci John Dee’nin yazdığı gizli bir versiyondan söz ediliyordu. 1978’de okült hikayeler yazan Colin Wilson tarafından ortaya çıkarılan bu “versiyon”, gerçekten John Dee’ye özgü bir cyphertext, yani şifreleme yöntemi kullanıyordu. Lovecraft’in hikayelerindeki bazı pasajlar da vardı, sanki Cthulhu Mitosu hikayelerinin çıktığı orijinal metin buymuş hissi verilmeye çalışılmıştı. Hadi ama, internet yok bir şey yok, adamlar biraz eğlenmek istemiş. Wilson’un yaptığı şey, bence 1920’li yıllarda az keşfedilmiş kazı alanlarına gidip de arkeologları yanıltacak hayali medeniyet izleri bırakan manyakların verdiği zarara oranla çok daha masum. Tabii bir de Necronomicon’un Mısır’daki “Ölüler Kitabı” olduğunu iddia edenler vardı ki, onu ne siz sorun ne ben söyleyeyim. Bütün bu olanlardan sonra, Chaosium da tabii ki kendi Necronomicon’unu çıkardı, çıkarmayıp ne yapacaktı?

Mitos kitaplarına geri dönmek gerekirse, Stephen King tarafından eklenen De Vermis Mysteriis, cadı avlarından kalma Grand Grimoire gibi kitapların da hikayelerde adı geçer. Necronomicon’un Sam Raimi’nin Evil Dead serisine ve Giger’ın bazı işlerine ve pek çok müzik grubuna ilham olduğunu da belirtmem gerekir.

Mitos Kültürü

Cthulhu Mitosu’nun yaratıcısı H.P. Lovecraft olmasına rağmen, 1920’lerdeki Weird Tales ekolünden 2000’li yıllara kadar pek çok yazar bu gerçeklikten çok etkilenmiş ve bu doğrultuda hikayeler yazmışlardır. En ünlü örnekler Robert E. Howard (Sevenleri, Conan’ın bazı sayılarındaki bilinmeyen boyutlardan gelmiş dehşetengiz yaratıkları hatırlayacaklardır) Ambrose Bierce, Clive Barker, August Derleth, Fritz Leiber, Stephen King sayılabilir. Tüm bu hikayeleri derleyerek bugün bildiğimiz Cthulhu Mitosu’nu detaylarındıran kişi ise, kendi yazısını hak eden August Derleth’tir. Mesela Trail of Cthulhu ve Gumshoe sistemi, neredeyse tamamen onun hikaye tarzını takip eder.

Call of Cthulhu’nun, Lovecraft’in gotik korku ekolünden geldiğini ve son derece karamsar bir yapısı olduğunu unutmamak gerekir. Karakterler kadar oyuncular da mevcut evrende bir kum tanesi kadar küçük, gelip geçici varlıklar olduklarını idrak etmeliler. Hikayeye devam ediş nedenleri, bu geçiciliğe duydukları isyan hissiyle dengelenebilir. Bir şeyleri değiştirebileceklerini, hiç olmazsa bazı şeyleri erteleyebilecekleri umudunu kaybetmemeliler, ancak bu uğurda çok ağır bedeller ödeyeceklerinin de bilincinde olmalılar. Bu oyunda mutlu son yoktur, oyuncunun en azından tanıdığı dünyaya ait bazı şeylerin devam ettiğini görerek kendi kendini mutlu edebilmesi vardır. Soyunun devam etmesi, her ne kadar artık yanlarında olamasa da sevdiklerinin hayatının kurtulması gibi bazı örnekler verebiliriz.

Günümüz İstanbul’unda geçen kara mizah tadında bir Call of Cthulhu oyunu örneği için;