Her yıl bir çok çocuk kayıplara karışır. Bazıları evlerine sağ salim dönerler. Bazılarının cesedi bulunur, bazıları da bir daha asla görülmez. İnsanlar çocuk pornocularını ve sapıkları suçlar ama, çok daha habis bir şeyin döndüğünü bilmezler.

Dünya, aslında bildiğimiz gibi bir yer değildir. Closetland dediğimiz lanetli diyarın gizli istilası altındadır. Bunu en iyi çocuklar bilir. Closetland’in korkunç canavarlarını sadece onlar görebilir, çünkü bu canavarların bazıları da bir zamanlar tıpkı onlar gibi çocuktur.

Closetland, dehşetin ve canavarların diyarıdır ve bu ülkeyi yaratan şey, yetişkinlerin korkularıdır. Bu canavarların bir amacı vardır; çocuklara özgü gücü emmek, masumiyetlerini yok etmektir. Birden yatağınızın altında veya dolabınızda belirebilirler yahut başka insanları buna alet edebilirler (Stephen King’in It romanındaki canavarın başka insanları iradesine köle edişini hatırlayın).  Closetland’in canavarlarını sadece altı – on üç yaş arası çocuklar görebilir; yetişkinlerin çoğu onları -yani kendi yarattıkları canavarları- görebilecek masumiyete sahip değildir.

Closetland, her biri Yedi Ölümcül Günah’ı temsil eden Krallar ve hepsinin lideri Demagogue tarafından yönetilir. En ünlüleri Bogeyman’dir, açgözlülüğü temsil eder. Burası Yatağın Altındaki Canavar, Dolap Canavarı gibi demirbaşlara ek olarak mitolojilerdeki vampir, kurt adam gibi insanın gücünü emen yahut yiyen her yaratığın temsil edildiği büyük bir nüfusa sahiptir. Yetişkinler onları göremez.

Kısaca yetişkinlerin Closetland’e karşı bir savunma oluşturmaları pek mümkün değildir. İş çocukların başına kalır. Onları koruyacak yegane şey, saflıklarından doğan İnanç Gücü’dür (Belief Magic). Silahları en sevdikleri oyuncakları, zırhları ise basit duaları olan çocuklar, Closetland’in yaratıklarıyla savaşırlar. Masum bir çocuğun en içten duası, sevdiklerinin ölmemesidir. Yetişkinlerin çok nadiren kapıldığı, cehaletten kaynaklanan saf umuttur. Bu da, canavarlar için ölümcüldür. Ancak bazı mücadeleler kazanılsa bile, savaş asla bitmez. Closetland canavarları dünyadaki olan her türlü kötülüğün arkasındadır, o kadar güçlülerdir ki çocuğun ailesini ve arkadaşlarını ona düşman edebilirler. Eğer bir çocuk onların eline düşerse sonuç her zaman berbattır;  sonsuza kadar kölelik, bir canavara dönüşmek, ya da iştahla yenilmek. Ayrıca bu yaratıklar asla tam olarak yenilemezler. Bir çocuğun onlardan kurtulmak için tek umudu, sıkıcı bir yetişkine dönüşecek kadar hayatta kalabilmektir.

“Yok mu peki çoğu gerçeklikte olduğu gibi bu Closetland’e direnen bir yer?” diye sorabilirsiniz. Vardı. Kraliçe Titania’nın yönettiği, güzel rüyaların geldiği Periler Ülkesi’ydi. Yeterince iyi bir çocuk olursanız, perileri görebiliyordunuz yani.  Ancak Closetland tarafından istila edilince Titania hem kendini, hem ülkesini Demagogue’a sattı ve King of Pride (Gurur) oldu. Şu anda da Goblinler’den oluşan devasa bir ordu yönetiyor ve insanların iyi duygularını dolaplardan emmeye çalışıyor.

Oyun, son derece basite indirgenmiş skorlardan oluşur ve karakter kağıdı kreşlerde verilen bir tür quiz gibidir. Zaten zar atmayı gerektiren durumlara da genellikle quiz yahut iki kişi birbirine karşı zar atıyorsa test denir.

Little Fears’da tercihen 6-12 yaş arası karakterler kullanılır. Her karakterin yaşına göre Innocence (Masumiyet) puanı belirlenir. Çocuk büyüyüp dünyayı keşfettikçe Innocence puanı düşer. Dolayısıyla ergenliğe yaklaşanlar, çocukluğa özgü güçlerini yitirmeye başlar, ama onların da başka avantajları vardır. Little Fears, RPG forumlarında gördüğüm kadarıyla en büyük eleştiriyi bu Innocence puanı mantığı yüzünden almış. Bu eleştirilere kısmen katılıyorum. Rol Yapma Oyunlarında Korku Öğesi 7. Bölüm‘de söylediğim gibi, çocuklar kanatsız melek değil, yetişkinlerin ket vurulmamış halleridir.