Çocuk Oynamayı Neden İsteyelim?

Çocuk oynamak, çoğu RPG oyuncusu tarafından insana üzüntü verecek kadar aşağı görülen bir durum. En azından benim genellikle Türkiye’de rastladığım durum bu. Bir çocuğu oynamak çok zordur. Bu da çok ilginç, çünkü daha önce vampir, kurt adam, büyücü olmadınız ancak çocuk oldunuz. Bunun istisnası yok. Bilmediğiniz bir şeyi oynamayacaksınız. Belki de bu yüzden tanıdığım çoğu oyuncu tarafından küçümseniyor.

Küçümseyen kimsenin de -şaşkınlık uyandırmayacak şekilde- iyi çocuk oynadığını görmedim. Bu onların iyi oyuncu olmadığı anlamına gelmiyor, oyuncu derken bunu teatral anlamda söylemiyorum. Rol yapma oyunları sadece tiyatro değildir. Ancak kişisel gözlemim, işin özellikle rol yapma kısmına odaklananların çok daha iyi çocuk oynadığı.

Söylemeden de geçemeyeceğim, “Ay çoluk çocuk mu oynayacağız şimdi?” diyerek WoD’da entrikadan entrikaya koşan karizmatik ve melankolik karakter yaratan yetişkinler, nedense bana hep daha çocuksu gelmiştir. Sanırım “çocuk” kavramından ne anladığımız önemli bu durumda. Rol yapma oyunlarını zaten deşarj amaçlı oynamıyor muyuz? Hazır yakın arkadaşlarımızla iken niye maskeleri tamamen çıkarmayalım ki?

Bir konuya daha değineceğim. Little Fears’da karakterler çocuk olabilir. Ancak canlandıranlar yetişkin. Okuduğum bir yazıda, bu nokta eleştirilmiş. Çocukluk korkularıyla yetişkin insan anlayışının çatıştığı, oyunun çocukların fobilerine mi yoksa ebeveynlerinkine mi odaklandığının anlaşılmadığını söylüyor. Buna katılmıyorum. Rol yapma oyunları ile ilgilenen insanlara uzun yıllardır anlatmaya çalıştığım bir şey var. Karakterler tabii ki olabildiğince gerçekçi canlandırılmak durumunda. Ancak daha büyük bir gerçek var, o da bunun aslında bir kaç kişi tarafından oynanan bir oyun olduğu. Amacı eğlenmek ve deşarj olan bir oyun. Bunu genelde hem karakterler, hem de oyuncular arası interaksiyonların dengelenmesi için söylerim.

Ancak Little Fears oynarken göz önünde bulundurulması gereken şey, karşınızdaki yetişkin oyuncunun algısına oynadığı çocuk üzerinden hitap etmektir. Çocuk belki başına gelenleri anlayamaz, ama yetişkin anlayacaktır. Bu oyunda hem yöneticinin hem oyuncunun en büyük ustalığı, çocuğun basit ama bir o kadar dehşet verici fobileri üzerinden yetişkinin kompleks korkularını çarpıştırmakla açığa çıkar. İyi bir Little Fears senaryosu, sizi hayata dair bir çok felsefi soruyla baş başa bırakabilir. Rol yapmayı ne kadar geliştirdiğinden bahsetmiyorum bile.

Bu yazıyı okuduktan sonra hala Little Fears oynamaya ikna olmadıysanız, oturup bir düşünün. Ergenliğinizi düşünün önce, sonra yavaş yavaş geri gidin. Hatırlayın. Annenizin en sevdiği yemeği yaptığındaki tepkinizi, o zamanlar en sevdiğiniz yemeği, favori çizgi filmleri, en pahalı oyuncağınızın alındığı o parlak günü, sınıf arkadaşlarınıza kendinizi bir konuda ispatladığınız o zafer dolu dakikayı, sınıf arkadaşlarınızdan biri sizi küçük düşürdüğünde göğsünüzde acıyan o noktayı, ilk hoşlandığınız kızı/erkeği. Okuldan eve gidişinizi, sokakta oynamanızı, ilk bilgisayar oyununu açışınızı, akşam yemeklerini, annenizin sizi yatırışını ve karanlık odada, belki evde yalnız kaldığınızda bazen gelen tedirginliği. Karanlığa bakışınızı, oynayan gölgeleri, ağzınızın aniden kurumasını, gözlerinizin sağa sola oynamasını, hatta daha fazlasını.

Oradaydılar. Hatırladınız mı? Şimdi mantıklı olanı yapın ve bir kez daha unutarak hayatınıza devam edin.

Bir sonraki yazımda, 2009’da çıkan Nightmare Edition’daki değişikliklerden ve olası sebeplerinden söz edeceğim.