Şimdi uykuya yatıyorum
Tanrı ruhumu korusun diye dua edeceğim
Eğer uykumda ölürsem,
Tanrı’ya ruhumu alması için dua edeceğim

Metallica, Enter Sandman

“Küçükken, yemek masamızın altında küçük cinlerin yaşadığına inanırdım. Eğer biraz gözlerimi kısarsam, onları görebilirdim. Küçük ve yassı tahta silindirlerden çıkan keskin hatlı dumanlar gibi gözükürlerdi. Gündüzleri aldıkları form buydu. Gece ise, her birinin içlerinde asla görmediğim evlerini gizleyen tahta silindirlerden çıkarak kocaman kafaları ve ayaklarıyla etrafta dolaşmalarını dehşetle izlerdim. Hayal ederdim. Ama asla yanıma yaklaşmazlardı. İstemediklerinden değil. Piti beni korurdu da, ondan. Piti bana 6 yaşındayken babamın hediye ettiği sevgili oyuncak köpeğimdi. Bir de Tonton vardı, o da ayımdı, boyu benim kadardı. Sadece cinlerle değil, kapının arkasındaki canavarla da her an savaşmaya hazırdı.”

Yukarıda okuduğunuz satırlar, benim çocukluğuma ait. Hmmm. Şimdi düşünüyorum da, sanırım doğuştan bozuktum.

Bazen yazı dizilerinin gerek ilham, gerek referans gösterme nedeniyle yeni yazı dizileri doğurduğunu söylemiştim. 7. bölümde korku hikayelerinde çocuk kullanımını yazdığımda hızımı alamadım, en sevdiğim rol yapma oyunlarından Little Fears’ı tanıtmaya ve biraz da tartışmaya karar verdim. Bu da Rol Yapma Oyunlarında Korku Öğesi’nden doğmuş iki yazılık özet bir gerçeklik ve sistem analizi olacak. Türkiye’de fazla oynatanı olmadığı için, bu üç yazının meraklılarına yeterince bilgi ve ilham vereceğini umarım.

Yukarıdaki alıntıdan tahmin edebileceğiniz üzere ben bu yazıyı Enter Sandman dinleyerek yazdım, isterseniz siz de açın.

Tarihçesi?

Diğer köklü rol yapma oyunlarına oranla çok da uzun değil. Little Fears, ilk olarak Key 20 Publishing tarafından 2001’de piyasaya sürüldü. Tasarımcısı, Jason L. Blair’dir.  2002’de Almanca’ya, 2003’te Fransızca’ya çevrildi. Bugün ilk versiyonun yayın hakları da Key 20 Publishing’e değil, Blair’e ait.

Çok beklenen ikinci versiyon, Little Fears: The Nightmare Edition ise ancak 2009’da, iki sene gecikmeyle çıktı. Bu gecikmede Blair’in kararsızlıklarının payı büyük, kendisi özellikle gençlere odaklanan başka bir sistem yazmakla meşguldü. İki senelik rötar, sanırım Türkiye’dekilere kıyasla pek uzun sayılmaz.

Konusu Ne?

Little Fears, söze Amerika’daki kayıp çocuk istatistikleriyle başlar. Her yıl kaybolan, öldürülen, cinsel tacize uğradığı tahmin edilen çocukların akıl almaz sayısını yüzünüze vurur ki, insan ırkının geleceğine dair umutlarınız şöyle güzel bir darbe alsın. Umutsuzluk aşılamak, her iyi korku materyalinin doğasında vardır. Tabii bu ters psikolojidir. İnsan etkilenir ve içinden ilerde kendi çocuğunun böyle bir duruma düşmesine asla müsaade etmeyeceğine dair kendine söz verir. Ya da çocuğu yoksa, şimdilik kendi karakteriyle yetinecektir.