Önceki yazımızda oyuncuların çıkarttığı sorunlarla nasıl baş edeceğimizden bahsetmiştik. Bu yazımızda, iyi oyuncularla oynasak bile, oyun-içi sebeplerden çıkacak anlaşmazlıklara değineceğiz. Bunlar da “sorunlu karakterler” olarak değerlendirilebilir.

Mevzu karakterlere gelince benim görüşüm, kurguladığımız hikayeyi biraz sorgulamaktır. Ama bu da, diğer karakterlere ve hikayeye nispet edercesine alakasız karakter yapmak için mazeret olmamalı oyuncuya.

Oyuncu, karakterler konusunda tam yetkide olmalı. Bu da, yaptıkları seçimler konusunda “oyun sırasında” özgür olmaları demek olmalı. Bu özgürlüklerin önemli noktası da, verdikleri kararların sonuçlarına katlanacak olmaları. Kızdırdıkları lord bunları hapse attığında “sen de bize kin güdüyorsun” deme hakları olmaz.

Genelde sorunlu karakter olarak görülenler, grubun diğer karakterlerine ve hatta hikayenin ana temasına aykırı karakterler. İyilik için savaşan grupta kötülük tanrısına tapan karakter, adalet arayıcılarının arasında hırsız gibi karakterler yapılmasına zaten en baştan izin vermemelisiniz.

“Gazeboya ok mu attın? Hahah!”

Alakalı karakter yapıldığı halde, alakasız davranışlar da sergileyebilir. Mesela, tapınakçılar arasında suikast için yetiştirilmiş olduğu için iyi saklanmayı bilen karakter, paraya sıkıştıklarında hırsızlık yapmaya başlarsa ne olur? Burası karışık işte. Hırsızlıkları düşmanlarından yapıyor ise farklı, masumlar hatta kendi taraflarındakilerden yapıyorsa daha farklı yaklaşım sergilemek lazım. Tabi, karakterin yönelimi filan da burada çok önemli. Ona başka bir yazıda değinelim.

Grubun gittiği yönün tersine gitmekte ısrar eden bir karakter varsa, oyuncusundan nezaketle biraz “olumlu metagame” yaparak gruba daha çok ayak uydurmasını isteyebilirsiniz. Bunu en çok, birbirini ilk fırsatta öldürmesi mümkün olan kötü yönelimli gruplarda yapmak zorunda kalırız. Oyunun devam edebilmesi için, karakterlerinin normalde yapmayacağı kadar tolerans göstermeleri gerekebilir.

Kendi başına ayrılıp giden, diğerleri uyurken kumarhaneleri, genelevleri dolaşan karakterlerle de karşılaşabiliyoruz. Temelde, eğer oyuncu karakterini bu çeşit bireysel maceralara sürekli sokuyorsa, gruba ayak uydurmasını istemekten başka bir çare bulabiliriz. Bu da özet geçmek. Bir ya da birkaç zar attırıp, “kumardan şu kadar parayla döndün”;  bir kaç zar attırıp “gece hayatında şöyle bir şeylerle karşılaştın” deyip geçebiliriz. Oyunu tek kişi için yavaşlatıp, diğer oyuncuların canını sıkmanın gereği yok. Bu tekil maceraların rolünü yapma konusunda ısrarcı ise, yine konuyla alakasız takılmaması için biraz fedakarlık yapmasını istemek gerekebilir.

Gnom Bard. İşte ciddi oyunların baş düşmanı!

Bazı oyuncular, canları sıkıldığında bazen oyunu bitirmek, bazen de hikayeyi rayından çıkarıp izlemek için, bilerek ölümcül “hatalar” yapabilirler. En son oyunumuzda sebepsiz yere çok stratejik bir konuda yalan söyleyip, gidişatı değiştirmeye çok yaklaşan bir oyuncum oldu. Oyun-dışı sıkılma sonucu, bu şekil hareketleri onaylamadığınızı çok net belirtmelisiniz. Eğer oyun içi sebeplere dayandırılacaksa da, gerçekten iyi bir kılıf bulmaları gerekli.