Bu sırada kötü muamele görmesine, taciz edilmesine ve kullanılmasına karşın küçük bir müzik topluluğu kurmayı başarır ve zamanla kendisi gibi Doğu Avrupalı “farklı” müzisyenler bularak şarkılar yazmaya, ufak tefek mekânlarda sahne almaya başlar. Ancak geçmişte, bebek bakıcılığı yaptığı ailelerden birinin genç oğlu Tommy ile duygusal bir yakınlık yaşamış, yolunu bulamayan bu ergeni müzikle tanıştırmış ve birlikte birkaç şarkı yazmışlardr. Bir süre sonra onun bestelerini kullanarak müzik dünyasında büyük bir çıkış yapan “Tommy Gnosis” ile de yüzleşmeye karar veren Hedwig, bir taraftan da her şeyiyle ötekileştirildiği bir dünyada var olma mücadelesi verir.

Hedwig and the Angry Inch esasen, 1998 yılında John Cameron Mitchell tarafından yazılmış bir off-Broadway müzikalidir. Mitchell üç sene sonra eserini sahnenin yanı sıra beyazperdeye de uyarlar ve hem yazıp hem yönetip hem de başrolünü oynadığı bu sinema filmi ona 2001 Sundance Film Festivali’nde En İyi Yönetmen ödülü (elbette bununla birlikte birçok ödül daha) ve bir de Altın Küre ödüllerinde Müzikal veya Komedi alanında En İyi Erkek Oyuncu adaylığı getirir.

Mitchell’ın trans bir punk rock şarkıcısını canlandırdığı bu eserin müziklerini de yakın arkadaşı (aynı zamanda filmde de yer alan) Stephen Trask yapar. Hedwig and the Angry Inch’in 2014 versiyonunda, Hedwig karakterini başarıyla canlandıran Neil Patrick Harris, Tony ödülüne layık görülür. Müzikal şimdilerde Broadway’de sahneleniyor ve Hedwig’i Michael C. Hall (namı diğer Dexter) canlandırıyor, ancak Ocak ayının sonlarından itibaren Mitchell da yeniden sahnede olacak – ki şahsi fikrim hiçbir aktörün Mitchell’ın inanılmaz enerjisiyle başa çıkamayacağı yönünde.

Neal Patrick Harris ve Michael C. Hall

Hedwig and the Angry Inch, içinde derin manalar barındıran, eğlenceli bir film. Hedwig’in tüm yaşam hikâyesini en absürd mekanlarda, kimi zaman kendini asla anlayamayacak insanlara anlatmaya çalışması hem üzücü, hem de tuhaf bir şekilde eğlenceli. Fena halde ters giden cinsiyet değiştirme ameliyatını en ince ayrıntısına kadar dile getirdiği “Angry Inch” parçasını yemek yiyen, homofobik bir grup magandayı kızdırırcasına anlatması ve daha sonra mekânda büyük bir kavga çıkması bunun en trajikomik örneklerinden.

Kanımca soundtrack albümündeki en güzel parça olan “Origin of Love”, Platon’un Symposion’daki diyaloglarında yer alan, Aristofanes’in konuşmasından yola çıkılarak yazılmış bir parça mesela. Aristofanes’in ortaya sürdüğü yaratılış mitine göre, çok eski zamanlarda insanlar birbirlerine sırtlarından yapışık halde dünyada varlıklarını sürdürürlermiş. Birbirine yapışık iki erkekten oluşan insanların Güneş’ten, iki kadından oluşanların Dünya’dan, bir kadın ve bir erkekten oluşanların da Ay’dan geldiklerine inanılırmış. Bir süre sonra tanrılara kafa tutacaklarından korkulan bu insanlar, Zeus’un şimşeğiyle ortalarından ikiye ayrılmış ve dünyanın her yanına dağıtılmışlar. Bu inanışa göre her insan (kadın ya da erkek) diğer yarısını arar ve insanın âşık olduğunda kendini bir “bütün” gibi hissetmesi de bu yüzdendir. Hedwig de “Origin of Love” parçasında bu konuşmadan yola çıkar, fakat onun anlatımına göre bu üç cinsiyet tüm mitolojilere özgü tanrıları kızdırır ve Thor onları çekiciyle ezmeyi, Zeus tıpkı balinaların bacaklarını kestiği, dinazorları kertenkelelere ayırdığı gibi onları da birbirinden ayırmayı teklif eder. Sonunda bir Hint tanrısı onların sırtlarındaki yırtığı diker ve uğradıkları laneti unutmamaları için göbek deliği olarak birleştirir, Osiris ise büyük bir fırtına çıkararak onları tüm dünyaya dağıtır. Böylece şarkının sözleri, Aristofanes’in vardığı sonuçla uyuşan bir biçimde sona erer: İnsan, Tanrısal güçlerle uyum içinde olmalıdır, aksi halde bir sonraki aşamada tek kol ve tek bacakla öylece kalacaktır.

Hedwig’in peşinde olduğu şey aslında kendi yarısıdır. Bunun bir dişi mi, yoksa erkek mi olduğundan bile emin değildir, ancak aramayı, merak etmeyi sürdürür. Hedwig her şeyiyle bir insandır. Makyajın gizlediği o güzel gözleriyle bize gülümserken şu soruyu sorar içten içe: Sen kendi çıkıntının farkında mısın?