Helmut Zemo’yu başarılı oyuncu Daniel Brühl canlandırıyor. Goodbye Lenin zamanlarından beri takip ettiğim oyuncuya gerçekten çok iyi bir karakter yazılmış. Bu açıdan geçmişte hiç edilen süper suçluların akıbetini yaşamıyor. Başlangıç olarak karakter klasik kötü adam motivasyonlarından biriyle yola çıkıyor: İntikam! Ama işte filmin sonlarına kadar bu motivasyonun farkına varamıyorsunuz, çizgi romanlarda da HYDRA bağlantılı olan bu adamın yine bir Hydra askeri çıkması beklense de, aslında Sokovia’da kaybettiklerinin yasını tutan acı içinde bir oğul, bir baba ve bir eş. Cap’in ona kimi kaybettin diye sorduğunda, “everything” cevabını vermesi, eşinin son mesajını dinleyerek intikamını beslemesi falan derken, bir yerden sonra onun dramına da ortak oluyoruz aslında. Marvel’ın en rahat empati kurulacak karakteri olarak gördüğüm Zemo’nun yerinde olsaydınız siz ne yapardınız diye sormakta istiyorum. Onun finalinde ise Black Panther’ın, “İntikam arzusunun beni tüketmesine izin vermeyeceğim.” sözü ise Marvel’ın felsefi karakterinin doğuşunun müjdesi.

Black Panther bu filmin kadrosuna katıldığında herkes onun Civil War çizgi romanındaki Spider-Man rolünü üstleneceğini düşünmüştü. Yani Stark’ın tarafında başlayan ancak gördükleri yüzünden taraf değiştiren Spider-Man’den bahsediyorum. Doğrusu film içerisinde Black Panther’ın benzer bir dönüşüm geçirdiğini söylemek mümkün, ama bu dönüşümün sebebi ne Tony’nin yaptıkları ne de Cap’in inandıkları. Bu dönüşümün sebebi tamamen manevi, tamamen insancıl.

Sitemizde hakkında detaylı bir analizin bulunduğu Black Panther’ın çizgi romanlardaki o tinsel havasının filmlere taşınması inanılmaz başarılı olmuş. Hem duruşu hem de düşünüş şekliyle filmle beraber olgunlaşan bir karakter Black Panther. Hani Cap ve Iron Man kadar onun da filmi aslında Civil War. Chadwick Boseman’ın ise hem fiziksel görünüş, hem de oyunculuk açısından yine çok isabetli bir Marvel castingi olduğunu belirtmeliyim. Bu filmden sonra insanların Strange ya da Thor yerine Black Panther filmini iple çekeceğine bahse girerim.

Filmin aksiyon sekanslarıysa yine görsel şölen. Filmin en çok konuşulan yeri olan Havaalanı sekansı, bana kalırsa abartılmayı bir hayli hak ediyor. Kareografisi bu kadar uyumlu, bu kadar sürükleyici bir aksiyon sekansı kurgulamak bana kalırsa bir yönetmenlik başarısıdır. Karakterlerin birbirlerini yaralamak veya öldürmek değil, zapt etmek için saldırdığı bu sekansın yumuşaklığı kimi izleyiciyi rahatsız etmiş, ama bu gerekli bir yumuşaklık ve dozajında bir mizahtı. Zaten bu sekansın iki kahramanı olarak gördüklerim Ant-Man ve Spider-Man ikilisidir. Özellikle Spider-Man’i tamamen aksiyon içerisinde gördüğümüz bu anlarda seyirciyi müthiş bir şekilde eğlendirdiğini ve çizgi romandan fırlamışçasına kendini kanıtladığını söylemek istiyorum. Zaten Tom Holland müthiş bir yetenek ve rolün hakkını da gerek kostümsüz gerek kostümlü anlarıyla vermiş. Bu dakikadan sonra hala Tobey Mcguerie üzerinden nostalji edebiyatı veyahut Andrew Garfield’da komikti edebiyatı yapılıyorsa ben bunda art niyet ararım arkadaş. Ant-Man’e gelirsek filme müthiş bir dinamizm katmış. Küçüldüğü ve aksiyona girdiği anların eğlencesi yetmezmiş gibi Giant-Man’e dönüştüğü anla beraber seyirciyi mest ettiğini söylemek gerekiyor.

Film içinde Vision’ın Age of Ultron’daki aşırı güçlü halinden sıyrılması ve Wanda ile ilişkisi çok iyi işlenmişti. Wanda’nın da Crossbones’un bombasını bir binaya fırlatarak felakete sebep olması çizgi romanlardaki konumuna bir göz kırpma ve gücünün kontrolsüzlüğüne bir işaretti. Öte yandan Black Widow’un Age of Ultron’daki günahlarını buradaki duruşu ve aksiyon anlarıyla affettirdiğini, Hawkeye’ın her geçen film daha sempatik hale geldiğini, Sharon Carter’ın filmdeki varlığının Cap’e moral busesi kondurmak kadar gereksiz olduğunu, Falcon ve Bucky’nin müthiş bir ikili olduklarını ve War Machine’in öldürülemeyişinin filmin konuşulması gereken, ancak daha detaylı bir yazının konusu olan mevzular olduğunu düşünüyorum.

Son olarak filmin müzikleri Winter Soldier’ın da müzisyeni olan Henry Jackman’a ait, ama bu filmde abartılacak güzellikte işler çıkardığını söylemek mümkün değil. Müzikler zaten Marvel’ın zayıf karnı olmuştur. Bu yüzden Iron Man 2’nin yaptığı gibi AC/DC gibi bir grupla anlaşmak iyi olabilir. Thor’un devamlı Manowar ile anlaşmasını bekledim durdum, ama işte hayaller ve gerçekler maalesef.

Civil War konseptini kısıtlı süresi içerisinde iyi işleyen, güçlü söylemleri, izleyiciyi ikircikli durumlara düşürmesi ve müthiş aksiyon kareografileri ile Captain America: Civil War senenin en izlenesi en sağlam süper kahraman filmlerinden. DC’ye laf çarpıttığım düşünülmesin diye Joss Whedon’ı da işin içine katarak Zack ile ikisine seslenmek istiyorum. Şu filmden plot nasıl kurulur, karakter dağılımı nasıl yapılır, kurgu nasıl yapılır gibi dersler çıkarın ve daha müthiş daha kalabalık filmler yapın biz de geekgazm olarak o salonları terk edelim. Okuduğunuz için teşekkürler, sizinde film hakkında yorumlarınızı bekliyor olacağım iyi günler diliyorum.