Çok mu Soft Kaldı Bu Film?

Tabi ki hayır! Yahu yukarıda öyle yumuşatarak, öyle naif anlattım ki çocuk filmi sanırsınız belki. Lakin, Black Panther’ın takımı taklavatı çekip vibranyum pençeleri Bucky’e savurduğu o kısım? Elinden kaç kez kaçırdı, yine de peşini bırakmadı. Bucky değil de bir başka adam olsa, muhtemelen sekiz-on parçaya bölünmüştü. İntikam ateşi iliklerine kadar sarmıştı T’Challa’yı. Babasının yüzüğünü parmağına takıp, Cap ile aynı araçta giderken; “Bir savaşçı ve kral olarak soruyorum.” dediği sahnede, helal sana T’Challa dedim ama biz izleyiciler olarak olayın gidişatını bilsek de, empati yaptığınızda babanızı öldüren bir adamı affetmezsiniz. Net!

Tony Stark ve Bucky’nin birbirine girdiği sahneye gelirsek, o ne güzel bir plot-twist, o ne güzel bir finaldir. Biz o kadar gazlanıp, o kadar sona odaklanmıştık ki, bir noktaya kadar fark etmedim fragmanda Bucky ve Cap’in Iron-Man’i sağlı sollu döverek, bana tuhaf hazlar yaşattığı bölümü. İşte, belki de bana göre filmin fragmandan yana tek fiyaskosu buradaydı. Eğer, filmi anti-Marvel kafasında ya da alenen hatalarını görmek için izliyorsanız fark ediyorsunuz bu kısmı. Zira, o şahane finale geldiğimizde, Cap ve Bucky’nin içine girdiği Hydra üssünü görünce aklıma geldi. “Durun bir saniye, Bucky ve Cap bir olup Iron Man’i dövmediler daha!?” Dedim ama o zamana kadar mest olmuştum zaten. O noktadan sonra da, finale gelmiştik hali hazırda.

Zemo’ya gelirsek, Zemo’nun kim olduğunu bilmeyen sıradan bir izleyicinin aklına gelen şey şu; “Bu adamlar hayvan gibi süper kahraman, bi tane kıçı kırık adam çıktı bunları katekulliye getirdi.” Bunu da bana söyleyen oldu tabi, elbette Zemo bir süper kötü fakat şöyle bir gerçek var. Diyelim ki, bu adam süper kötü değil? Bir takım yerlere erişim olan bir kişi, kendini intikam arzusu ile onulmaz dertlere koymuş bir adam olsun. Bu kadar hayvan gibi süper kahramanın başının yeterince kalabalık, kendi arkalarından çevirilen entrikaları fark etmemesini normal buluyorum. Gerçek şu ki; gizlenerek üzerinde çalışılan ve ustaca tezgahlanan bir entrikayı fark etmek çok, çok zor bir iş. Kaldı ki, Zemo gibi bir süper kötüden bahsediyoruz.

Civil War Bize Neyi Anlattı?

Civil War bize “İntikam” ı anlattı. Bunu çok net şekilde söyleyebilirim. Adı üzerinden “İntikamcılar” olan ekibin, kendi içinde yaşadığı ağır intikam öyküsünde, yukarıda bahsini ettiğim bireyin “iyi olmak” için bu tarz bireysel intikamlardan vazgeçmesi , bağışlamayı bilmesi gerektiğini gösterdi.

Son fasılda; filmin başlarında intikam ateşiyle yanıp tutuşan T’Challa’nın, Iron-Man ve Cap/Bucky çarpışmasında intikamın insana neler yaptırdığını görmesiyle, bu anlamsız intikamdan vazgeçmesini. Avengers’a bugüne dek vurulan en ağır darbeyi gerçekleştiren Zemo’nun, artık yaşama amacının ortadan kalkmasıyla kendini öldürmek üzerindeyken, yine Black Panther tarafından yaşatılmasını gösterdi, ki burada da birinin ölmesindense hayatta kalıp, gereken cezayı almasını sağlayarak T’Challa’nın ne denli güzel bir davranışta bulunduğunu gördük. Zira, hem hasmının ölümünü izleyecek kadar kötüleşmemişti, hem de onun cezasız kalmamasını sağlayarak adaleti de sağlamıştı. Hepsinden de önemlisi, affettiği kişinin başlangıçta Bucky diye peşine düştüğü lakin aslında koca T’Chaka’yı öldüren Zemo oluşu. İşte büyüklük, yücelik budur.

Uzun lafın kısası, Civil War son dönemde izlediğim en iyi süper kahraman filmiydi diyebilirim. Sadece olayları dikkatli bir şekilde gözlemlemek ve anlamsız sorular sormadan önce biraz düşünmek gerekli diyorum.