İnternette filmin ardından en çok sorulan sorulardan birisi şu: “Kylo Ren günahlarını affettirebilir mi?” Her şeyden önce üçlemenin sağlığı açısından şundan bahsetmem gerekiyor; Kylo Ren, karizma olarak Darth Vader’ın yanına yaklaşamıyor. Eski dostumuz Darth Vader, ne kadar acımasız olursa olsun, kendi işini kendi yapan, Bölüm 4’te Obi Wan’la dövüşürken Stormtrooper’lara dur emri veren, Ölüm Yıldızı’na saldırı sırasında TIE Fighter’ına atlayıp işbaşı yapan, kimseye çamur atmayan, delikanlı bir abimizdi. Kimi ön-üçlemede böyle ele alınmadığını düşünebilir ama Anakin de az maceraperest değildi hani; karanlık tarafa geçer geçmez tek başına Jedi tapınağının kapısına dayanıp içerideki herkesi doğramak her baba yiğidin harcı değil. Kylo Ren ise tüm ergen hırçınlığının yanı sıra, babasını dahi hileyle öldüren bir kepazelik örneği.

Benim açımdan asla bir Darth Vader olamayacak ama bunu da açıklanabilir buldum, bence Kylo Ren tüm yönleriyle 15-18 yaş arası kitleyi kazanmak için tasarlanmış bir karakter. Ergen gençlik, Ben Solo’nun tüm hırçınlığını, babasını öldürmesi dahil, “bonono yo doğormosoydonoz”  kafasında kabul edebilir ve hatta sevebilir. Gerçi bu konuda Abrams’ın açıklaması, benim açıklamamdan da daha sığ. Abrams, Han Solo’yu feda ederek Ren’in karizmasına karizma katacağını ummuş ve ancak bu şekilde Darth Vader’ın karizmasına yaklaşacağını söylemiş. Keşke filmin sonunda ışın kılıcını ilk kez eline alan gençlerden meydan dayağı yediğini görmeyeydik de Han Solo’muz da yanlışlıkla belediye çukuruna düşüp falan can verseydi (Harrison Ford’un öteden beri epik bir sahnede ölmek istediğini, hatta bu filmde ancak yüksek bir ücret karşılığı rol aldığını biliyoruz, o yüzden Solo’nun kem talihini kaçınılmaz olarak görüyorum). Kısacası bu Kylo olmadı, darısı bir sonraki kötü adama *öhö* Benicio Del Toro *öhö*…

Bir de sadece benim gibi nerdleri ilgilendiren bir şey var; önceki 6 filmin tümü de sadece dikkatli izleyicileri ilgilendiren detaylarla doludur. Bothan casusları kim, nerf ya da gundark ne, Ord Mantell ya da Dantooine neresi bilmeyiz ama bunlar filmdeki diyaloglarda geçer. Sonra bir sürü yazar, çizgi romancı ya da oyun yapımcısı bu materyalle çalışır; genişletilmiş evrenler böyle böyle oluşur. Bölüm 7 işte bu malzemeden yoksun. Filmde görülen bir çok gezegenin adını bile yan dokümanlardan öğrendik. Hakeza, karakterlerin daha önceki 6 filmde de olduğu üzere, arada 1-2 dakika durup Force’tan, karanlık taraftan ya da Star Wars evrenine ait diğer ögelerden bahsettiği sahnelerin de eksikliğini hissettim. Varsa yoksa, non-stop aksiyon. Bu anlamda filmin yeni bir genişletilmiş evren yaratma konusundaki potansiyelini düşük buldum, bunu büyük ihtimalle yıllar sonra dönüp izlediğimizde daha çok hissedeceğiz.

Maximum Diversity

Filmin ilgi çekici casting’ine değinmeden olmaz. Tanınmamış gençlerle yola çıkmak belki bir Star Wars geleneği; sonuçta kimse 5-6 filmde oynayacak bir oyuncuya film başına 30 milyon dolar vermek istemiyor, ama yine de filmin tek başrolünü oynayan Daisy Ridley çok riskli bir seçimdi. İşe yaradı mı derseniz, bence idare ediyor. Dozunda duygusal, biraz erkeksi, asla Leia’nın taklidi olmayan, aksine Jakku’nun çöllerinden gelen çöpçü olarak daha ziyade Luke’u andıran ama yine de kendine has bir karakter yaratmayı başarmış. Çok karizmatik olmasa da, sadece 200 bin dolar civarı ücretiyle oyuncak sattırma potansiyeli olan bir karakter, hele ki Luke’un kızı olduğu da ortaya çıkarsa.

Ancak daha da dikkat çekici olan casting John Boyega’nınki… Posterde eline ışın kılıcı tutuşturulan çikolata renkli gencimiz o kadar çok konuşuldu ki… Ne Çin’deki değiştirilmiş posteri kaldı, ne zenci oyuncu var diye filme gitmeme kararı alanı, ne de destekleyeni. Filmde de “Force adept” olduğuna dair bir sinyal alamadığımız için bu ışın kılıcı hamlesinin daha ziyade ticari olduğunu düşünüyorum, ki işe de yaradı, filmden çok Boyega konuşuldu. Bu arada Boyega, rolü lanse edildiği kadar önemli olmasa da beklediğim kadar antipatik değildi, dozunda esprileri, dozunda şaşkınlığı ile renkli (pun intended) bir karakter oluşturmuş.