Khadgar’ın Bıyıkları vs Blackhand’in Kara Sakalı!

Genel itibariyle karakter seçimlerinin cuk oturduğunu söyleyebileceğimiz bir uyarlama Warcraft! Özellikle oyun uyarlamalarının kanayan yarasıdır karakter optimizasyonu. 90’lı yıllarda Street Fighter gibi laytmotif manyağı filmlerde bunun pek çok örneğini görmüş olan biz şanssız jenerasyon; 2000’lere gelindiğinde Resident Evil filmlerindeki cosplayden hallice “tiplemelere” mağruz kalarak göz bozduk! Warcraft, kesinlikle karakterleri sinemaya taşıma konusunda alanının zirvesine yerleşiyor!

Misal; öykünün en kritik karakteri olan Medivh, Ben Foster suretinde neredeyse kusursuz bir şekilde perdeye endam buyuruyor! Film boyunca nemli gözlerle ortalıkta dolanan Tramis Fimmel’ın Lothar güzellemesi, zamanla özdeşleşebileceğiniz bir profil çiziyor. Paula Patton Garona suretinde, bakmalara doyulamayacak kıvamda lezzet katıyor! Pek sevgili Preacher’ımız Dominic Cooper’ın Wrynn’inden biraz daha heybet, birkaç ölçek daha derinlik beklerdik fakat Khadgar için benzer heyecanı paylaşmak biraz zor! Genç aktör Ben Schnetzer’ın, bıyıkları yeni terleyen Khadgar’ı alabildiğine karizma yoksunu fakat yine de zaman içerisinde, serinin perdedeki halkaları katmerlendikçe kendini sevdirebilme ihtimali de yüksek pek tabi!

CGI Derinliği!

Bu yorumu şu ana kadar çok sık işitmiş olsanız da yinelemekten çekinmek elzem değil! Evet! Filmin asıl kartları, CGI teknolojisini sımsıkı tutan elinde dizilmiş vaziyette! Hem de sadece teknik bir detay olarak değil, karakterlerin yüzüne ruh üfleme açısından da gerçek bir Horde Zaferi! İddia ediyorum; Durotan, perdede gördüğümüz en fiyakalı CGI destekli karakter liderliğini, maymun dostumuz Caesar’ın elinden tek hamlede almış! Benzer bir biçimde Durotan’ın yoldaşı Orgrim, ikilemde kalan kötücüllüğün ete kemiğe bürünmüş hali Blackhand ve tabi filmin öze sadıklık konusunda ders niteliği taşıyan kozu Gul’dan…

Filmin en şık avantajı, karakterlerin grafik yaratımı konusunda oyun videolarının yakasına yapışmaktan vazgeçmemiş olması. Bu sebeple de hiçbir karaktere yabancılık çekmiyoruz… Çekmiyoruz ama o bakışlardaki derinlik, o kaygı, o ikilem? Karşımızda, pek çoğumuzun ön yargısını besleyen “yeni bir CGI çöplüğü mü?” sorusunu toprağa gömen ve artık iyiden iyiye yarının sinemasına zıplayan bir görsel zafer var!

Duncan Jones Faktörü

Evet, sevgili yönetmenimizi öve öve bitiremediğimiz için kendimizi suçlu hissetmiyoruz, hissedemiyoruz. Jones elbette filmin göreceli başarısına büyük katkı sağlıyor fakat yine de tam anlamıyla zirveye ulaşabildiği tartışmalı! Böyle bir high fantasy girizgahına çentik açacak cesur bir deneme var ortada. Daha ilk sahneden itibaren şık salvolar için heves edildiği ortada. Fakat tam aktüel kameranın dinamizmi ile şenlecek bir açılış sekansı için kendimizi hazırlarken; hevesimiz boğazımıza takılıveriyor! Filmde bunun gibisinden özgürce havalanmış ama konacağı dalı bulamamış birkaç şık hamle daha var…

Çok Uzun Bir Hikayenin Pek Kısa Başlangıcı!

2 saat 3 dakikaya tekabül eden bir seyir süresinin çok kısa olduğuna dair pek çok eleştiri okuyacaksınız şu günlerde. Hele ki söz konusu Warcraft gibisinden çetrefilli bir öykü evreni olduğunda bu eleştiriye katılmak için gidip filmi görmenize de gerek yok! Son kurgudan 40 dakikalık bir görüntü öbeğinin makaslandığı düşünüldüğünde, öykü içerisindeki pek çok detayın havada kaldığını tahmin etmek için kahin olmanıza gerek yok. Makasa kurban giden görüntüler merak konusu olsa da, öyküdeki çukurlar sizlere önemli ipuçları verecektir. Ne ara yeşerdiğini anlamadığımız Lothar – Garona aşkı, Horde dünyasına dair neredeyse hiçbir detayın barındırılmaması, oldu bittiye gelen Orc isyanı, Azeroth’un ihtişamını seyirciye servis etme konusunda cimri davranılması ve birkaç istisna hariç hikaye evrenine dair neredeyse hiçbir geniş planlı ferah görüntüye yer verilmemesi… Örnekleri çoğaltabilmek mümkün…

Yapımcıların, filmi neden bu denli kırpıp kuşa çevirdiğini anlamak biraz zor. Halbuki savaşın orc cenahında ciddi anlamda izlemelere doyulamayacak bir çaba var! Mevzuya bahis içerik traşlaması sadece oyun hayranlarını değil oyunla alakası olmayan izleyici kitlesinin de masadan tam anlamıyla doymadan kalkmasına yol açıyor sanki… Kabul edelim ki Warcraft, yer yer doğru hamleler ve revizyonlarla tutarlı hale getirilmiş ama sadece tutarlı olması damakta kalıcı bir tat bırakabilmesi için yeterli mi dersiniz?