Özellikle filmin ilk altmış dakikasında kurgu sorunu dikkat çekiyor. Durumu örnekle açıklamam gerekirse; siz bir filme gireceksiniz, salonda posteri inceliyorsunuz, aranızda incelediğiniz postere gitmeye karar veriyorsunuz ve hızlı bir kesmeyle bir shot sonra filmi izlerken buluyoruz. Burada atlanan o filmi nasıl tercih ettiğimiz, o süreçte neler olduğu gibi şeylerin kesip atılması. Bu gibi anlar da filmin altını doldurmanın önüne geçiyor. BvS’yi eleştirirken de benzer bir sorun tespiti yapmıştım. Durum bitmeden olaya balıklama dalmak tadında olduğu için filmi yüzeysel gösterebiliyor. Film bu tip sahnelerle ilk yarısını geçiriyor. Hani bir toplantı yapılıyor, elfleri, cüceleri olay yerinde, tartışma dahi yapmadan karar veriliyor ve karar verildiği an kendimizi bir ordu ile olay yerinde buluyoruz. Hani film izlerken, bir kopukluk var dersiniz ya? İşte onun sebebi tam olarak bu.

Yukarıda bahsettiğim sıkıntının oluşmasının sebebiyse; dediğim gibi bu kadar yoğun bir hikayenin iki saatlik bir süreye sıkıştırılmış olması. Bu tarz yapımcı tercihleri filmlerin kalitesine de etki ediyor. Elbette sinemada üç buçuk saat film izletmek zor iş ama büyük resmi görebilmek için bu tarz seyirliklere de ihtiyacımız var, Yüzüklerin Efendisi bunu yaptığında hem gişe hem eleştirel anlamda olumlu bir dönüş aldı, bu açıdan yapımcıların biraz daha cesur olmaları taraftarıyım.

Filmin senaryosu da yer yer sıkıntılı durumlar yaşıyor. Duncan Jones’un filmi ilk Warcraft oyununun hikayesi olan “Orcs & Humans” çerçevesinde tutma çabası kaynaklı, tadımlık gösterilen Dwarflara bile tek replik düşmesi gibi sorunlara sebep oluyor. Filmde karakterler isimleriyle sık anılmıyor ve bu yüzden filmden çıkınca; “Anduin hangisiydi, Blackhand yeşil olan mıydı?” gibi sorularla karşılaşılıyor. Yine; “Fel fel diyorsunuz da bunun kaynağı nedir? Niye bu ikisini etkilemiş? Filmin başında kafesteki mavi yaratıklar neydi? Kirin Tor mekan mıydı grubun ismi miydi?” Tarzı soruları çokça dile getirmeniz mümkün. Film muhakkak bu sorunların farkında ama burada Duncan Jones genel izleyiciye oynamaktansa, kayıtlı 25 milyon oyuncumuz var ben sadece bunlara hitap etsem gişenin dibine vururum tarafına oynamayı tercih etmiş ve bu durum filmi tam bir fan servis durumuna getirmiş.

Zaten 2016 Hype’nda filmlerin çoğunlukla bu şekil işlediğine şahit oldum. Civil War’u bir kenara bırakırsak, BvS yine eleştirmenlerce hunharca saldırıya uğrarken özellikle DC fanları tarafından sağlam destek aldı ve beğenildi. Yine X-Men için benzer bir şey söylemek mümkün, filmin eleştirilecek tarafları fazla olmasına rağmen “Ama Quicksilver çok iyi!” tadında bir yaklaşımla fanları yine mutlu etmeyi başardı. Warcraft bu olayın artık iyice zirve yaptığı an. En son baktığımda RT puanı 21 olan bir filmden bahsediyoruz. Hani o kadar yabancı kalıyor oyuncusu olmayanına. İşte o evreni bilen için o açıklamalara zaten gerek yok. Biz niye bazı orklardan bazılarının turuncu, bazılarının yeşil olduğunu biliyoruz. O kafestekilerin dranei olduğunu, Kral Llane’in oğlu Varian’a seslendiğinde onun efsane bir isme dönüşeceğini biliyoruz. Filmde süresini ekonomik kullanmak adına sadece kendi meselesine eğiliyor ve bana kalırsa müthiş bir hikaye sunuyor. O yüzden biraz da filmi övmem gerekiyor.

Bu filmi yıllar önce Sam Raimi çekmeyi düşünmüştü. Kendisini Evil Dead serisi ve ilk Spiderman üçlemesinden hatırlarsınız. İyi bir yönetmendir ama kalabalık kadrolarda sıkıntı yaşadığı bilinmektedir. Kendisi filmi ilk ele aldığında Alliance perspektifinden yaklaşacağını söylemişti. İyi ki çekilmiş filmden, çünkü Warcraft’ın doğasında Alliance ve Horde iki sevilesi taraftır. Hani siyah ve beyaz diye ayrılmazlar, iki tarafta kendi kültürünü yaşatmaya çalışır ve kendi dünyaları vardır. Hani yerli oyuncular arasında Horde taraftarlarının fazla olduğu bir yerde Alliance odaklı bir film göstermek yuhalanma sebebidir.

Duncan iyi bir WoW oyuncusu olduğu için, her iki tarafın hikayesini müthiş bir görsellik ile anlatmayı tercih ederek kafadan izleyicisini fethediyor. Filmin açılışında bize orkları iblis gösteren PJ & Tolkien vizyonuna karşı çıkıyor. Durotan, eşi ve oğlu o kadar sempatikler ki; onların yolundan gitmek hiç yanlış bir fikir olmuyor. Burada bir durup orkların CGI’ına da alkış istiyorum. Filmin prodüksiyon, makyaj, kostüm ve görsel efekt departmanını incelediğinizde zaten all-star bir kadro olduğunu fark ediyorsunuz. Özellikle fizik ve yüz detaylarına çok iyi çalışılmış ve orkların mimiklerine kadar dikkat edilmiş, bazı anlarda sırıttığı bir gerçek ama hani daha ne yapsınlar dediğimiz çok an da oldu.